Saturday, May 22, 2021

VSSM provides ration kits to 156 elderly every month like Laxmikantkaka...

Mittal Patel meets Laxmikantkaka during her visit to Rajkot

  Let us move our attention from the topic of Covid…

A recent meeting with Laxmikant Kaka in Rajkot reminded me of childhood stories on fate and destiny. VSSM’s Chayaben and Kanubhai introduced me to Laxmikant Kaka whilst I was in Rajkot recently.

Kaka was a cloth merchant living in Pune, more than 50 people worked at his factory. Sheth Laxmikant as he was called by all was a generous philanthropist always eager to offer help when needed. But as fate would have it, a fatal road accident snatched away his entire family including his wife, sons, daughter-in-law…. with only kaka surviving the car crash. The accident hurt Kaka’s mental health. He boarded some random train,   left Pune to reach no destination. He reached Rajkot and stayed back at the railway station.

It has been 25 years since 15 years ago he suddenly remembered his past. Kaka travelled back to Pune but found no remains from his past, he did not feel like meeting his relatives. After returning to Rajkot, he took up odd jobs to earn his living.

Laxmikant Kaka has aged, he cannot work as before. A non-profit trust was sending him tiffin but that too suddenly stopped. Later Khodubhai and others from the settlement have been bringing food to him. The families took turns to feed Kaka but eating food for free was not something that Kaka desired. However, since he had no option he accepted these favours. Khodubhai, took special care of Kaka in sickness and in health.

Once the VSSM team came in contact with Kaka they helped him obtain a ration card, voter id card and pension for the elderly. It has been very tough for Kaka to accept charity or be dependent on others. The awkwardness was quite evident on his face.

VSSM’s Chayaben began bringing a ration kit to Kaka under our Maavjat initiative. This did bring a sense of relief and joy to him but how to cook was a big question. “If it is ok we will cook three meals for you?” Kodhubhai had proposed.  Khodubhai himself was a man with limited means but he never turned away from helping kaka.

“There was a time when I provided for people in need…” Kaka could say no further as tears rolled down his eyes when we brought the first ration kit to him.

Kanubhai requested him to not lose heart, this was part of VSSM’s duty towards the elders it comes across.

Every month when we bring the ration kit to Kaka he notes down the details in a register and says a little prayer to thank God.

VSSM provides ration kits to 156 elderly every month. It is the support and donations from our society that enables us to do what we are doing.

The current situation helps us understand the power of nature, meeting kaka and learning about him was a similar experience. The helplessness he must have experienced then….

કોરોનાથી હટીને એક વાત કરવી છે.. 

પેલું નસીબ રાજાને પણ રંક બનાવી દેની વાત સાંભળેલી પણ રાજકોટમાં લક્ષ્મીકાંત કાકાને મળીને પ્રત્યક્ષ આ અનુભવ્યું..

લગભગ દોઢ મહિના પહેલાં રાજકોટ જવાનું થયેલું એ વેળા અમારા કાર્યકર છાયાબહેન, કનુભાઈએ મને લક્ષ્મીકાંત કાકાને મળાવી. 

કાકા વર્ષો પહેલાં પુનામાં રહેતા.એમનો કાપડનો મોટો ધંધો. પચાસ માણસો એમની ફેક્ટરીમાં કામ કરે. શેઠ તરીકે એ ઓળખાય. દાન ધરમમાંય એ ઘણું માને. આવા કાકા પરિવાર સાથે પ્રવાસ કરી રહ્યા હતા ને તેમના વાહનને અકસ્માત નડ્યો. આખો પરિવાર દીકરા, વહુ, તેમની પત્ની ને બધુ સાફ થઈ ગયું. કાકા એકલા બચ્યા.  

આ ઘટનાનો આઘાત કાકાનું મન અને મગજ સહન ન કરી શક્યુ. મગજ અસ્થિર થયું. એમણે પૂના છોડ્યું. ટ્રેનમાં બેસી બસ મુસાફરી કર્યા કરે. ફરતાં ફરતાં એ રાજકોટ આવ્યા ને રેલવે સ્ટેશન પર રહી ગયા. 

લગભગ 25 વર્ષ આમ ગયા. 15 વર્ષ પહેલાં અચનાક સુધ બુધ આવી. પૂના પરત ગયા પણ ત્યાં તો પોતાનું કોઈ અસ્તિત્વ જ નહોતું રહ્યું. સગાઓને મળવાનું મન ન થયું. એ રાજકોટ પાછા આવ્યા ને મળે તે મજૂરી કરી જીંદગી ગુજારવા લાગ્યા. 

રાજકોટના ચુનારાવાડમાં એક ભાઈએ પોતાનું કાચુ મકાન કાકાને કોઈ ભાડા વગર રહેવા આપ્યું. મૂળ કાકાનો સ્વભાવ પરગજુ એટલે એ સૌ કોઈને એ વહાલા લાગે.. 

વર્ષો આમ નીકળી ગયા.હવે કાકાથી કામ નથી થતું. થોડો સમય સ્થાનીક કોઈ ટ્રસ્ટે ટીફીન આપ્યું પણ પછી એ અચાનક એ બંધ થયું. એ પછી તેમની વસાહતના ખોડુભાઈને અન્ય સૌ મદદે આવ્યા. વારા ફરથી કાકાને બધા જમાડે પણ કાકાને આ ગમે નહીં. પણ શરીર સાથ ન આપે એટલે ના છૂટકે ન ગમતુ પણ કરે. જો કે ખોડુભાઈ વિશેષ ધ્યાન આપે. બિમારીમાં પણ કાકાની સારવાર એ કરાવે. 

આવા કાકાને અમારા કાર્યકરો મળ્યા ને એમના બધા ડોક્યુમેન્ટ બનાવી આપ્યા. રાશનકાર્ડ, મતદારાકાર્ડ મળ્યા પછી વૃદ્ધ પેન્શન પણ મળવાનું શરૃ થયું. પણ કાકાને  કોઈની ઓશિયાળી ન ગમે એમની વાતોમાં પણ એ દેખાય..

અમારા કાર્યકર છાયાબહેને કાકાને અમારા માવજત કાર્યક્રમ અંતર્ગત દર મહિને એમને ચાલે એટલું રાશન આપવા કહ્યું. કાકા સાંભળીને રાજી.. પણ જમવાનું કેવી રીતે બનાવશો? એ પુછતા કાકાની મદદે ખોડુભાઈ આવ્યા.  એમણે કહ્યું, 'તમને વાંધો ન હોય તો ત્રણે ટંકનું રાંધી અમે આપી જઈશું.' આમ પણ આર્થિક રીતે એવા સમૃદ્ધ નહીં છતાં ખોડુભાઈ કાકાનું ધ્યાન રાખતા એમને જમાડાય ખરા...(ફોટોમાં કાકા સાથે ખોડુભાઈને જોઈ શકાય)

અમે કાકાને પહેલી વાર રાશનકીટ આપી ત્યારે એમની આંખોમાંથી ઝળઝળિયા આવી ગયા. 

'એક વખત હતો જ્યારે હું સૌને આપતો આજે મારે....'

કાકા વધુ બોલી ન શક્યા..

કનુભાઈએ એમને દુઃખી ન થવા કહ્યું ને આ અમે અમારી ફરજના ભાગરૃપે કરીએ છીએ એ સમજાવ્યું. 

કાકાને દર મહિને રાશન આપવા જઈએ એ પછી એ રાશનની વિગતો ચોપડામાં લખે ને છેલ્લે ભગવાનનો આભાર માને...

લક્ષ્મીકાંત કાકા જેવા 156 માવતરોને અમે દર મહિને રાશન આપીયે છીએ.. આમ તો અમે કહેવા કરતા સમાજ સહયોગ કરે ને એમાંથી આ બધુ થાય... 

કુદરત શું કરી શકે તે અત્યારે આપણે અનુભવી રહ્યા છીએ.. 

કાકાને મળી ત્યારે પણ આજ અનુભવ થયેલો.. 

લખ્યું એ બધુયે ફોટોમાં.. 

#MittalPatel #vssm #humanity

#humanrights #stories #Gujarat

#Rajkot #Gujarat'



Kaka notes down the ration kit details in a register and
says a little prayer to thank God.

Laxmikantkaka with his ration kit

LaxmikantKaka with Khodubhai


 

VSSM is reaching to the Covid affected families from the support it receives from its well-wishers...


VSSM extends support to
Naranbhai

I sold my Mangalsutra to pay for my husband’s covid medical bills.

Laxmiben, a Pakistani Hindu sought government permission to migrate to India after facing challenges in Pakistan.  Laxmiben, her husband Naranbhai and their three children reside in a rented house in Ahmedabad. Naranbhai, her husband, is a tailor. The couple barely managed to pay their monthly bills, there were no savings to fall back on.

Naranbhai got infected with covid 19 at a time when it was hard to find a bed anywhere in Ahmedabad or Gujarat. His oxygen level dropped.

Youth from other immigrant families helped them get admission into a private hospital. The hospital stay was long and so was the bill. Laxmiben requested help from others too.


VSSM extends support to Asmitaben

Asmitaben from Mandavdhar village also reeled under similar circumstances, her husband Pareshbhai is a diamond polisher. Money and savings have always been a scarce possession with them. Times got tougher when Asmitaben infected Covid. Her condition deteriorated and soon needed hospitalization. With no room in any government hospital, she too had to be admitted into a private hospital. And as it goes with all private hospitals,  the bill was huge. The family requested support from their community, but the requirement surpassed the support they received.

VSSM learnt about the condition of these and many other covid affected families, without further delay, we extended support to them. It is the objective of our Sanjivani Arogya Setu initiative. VSSM is reaching to the Covid affected families from the support it receives from its well-wishers.

'મારા ઘરવાળાને કોરોનામાંથી બેઠા કરવા મે મંગળ સુત્ર વેચ્યું'

લક્ષ્મીબેન મૂળ પાકિસ્તાની હીંદુ. પણ ત્યાં ગોઠ્યું નહીં એટલે પરિવાર સાથે સરકારની મંજૂરીથી એ અમદાવાદ આવ્યા. ઘરવાળા નારાયણભાઈ સિલાઈ કામ કરે. ભાડાના ઘરમાં ત્રણ બાળકો સાથે રહે. માંડ માંડ પુરુ કરતા લક્ષ્મીબેન પાસે બચત તો ક્યાંથી હોય...

આવામાં તેમના પતિ નારાયણભાઈને ગુજરાતમાં જ્યારે સરકારી હોસ્પીટલોમાં જગ્યા મળતી નહોતી એ વેળા કોરોના થયો. ઓક્સિજન લેવલ ઘટ્યું. પાકિસ્તાનથી આવેલા અન્ય હીંદુ યુવાનોએ મદદ કરી અને નારાયણભાઈને એક ખાનગી હોસ્પીટલમાં દાખલ કર્યા. 

લાંબો સમય દવાખાનામાં રહેવું પડ્યું. બીલ પણ મસમોટુ આવ્યું. સમાજના ને એ સિવાય પણ જે લોકો મદદ કરી શકે તેવા લોકો પાસે એમણે મદદ માંગી. 

આવી જ સ્થિતિ માંડવધારગામના અસ્મિતાબેનની. પતિ પરેશભાઈ હીરા ઘસે. પાસે એવી કોઈ મોટી બચત નહીં. ત્યાં અચાનક અસ્મીતાબેન કોરોનામાં સપડાયા. સ્થિતિ નાજુક થઈ સરકારી દવાખાનામાં જગ્યા ન મળતા એમને પણ ખાનગી હોસ્પીટલમાં દાખલ કરવા પડ્યા. ખર્ચા અહીંયા પણ મસમોટા.. 

સમાજમાં ઉઘરાણું નાખ્યું. થોડી મદદ મળી પણ જરૃર વધારે હતી. આ બેઉ અને એ સિવાય નબળી સ્થિતિ ધરાવતા કોરોનાગ્રસ્ત પરિવારની વિગત અમારા ધ્યાને આવી. આવા વ્યક્તિઓને મદદ તો કરવાની જ હોય..  

VSSMના સંજીવની આરોગ્ય સેતુ અને સહાય કાર્યક્રમનો ઉદૃશ્ય પણ એ જ છે. આ બેઉ ને એ સિવાયનાને અમારા પ્રિયજનોની મદદથી મદદ કરવાનું કરી રહ્યા છીએ.. 

#MittalPatel #vssm #medical

#medicine #COVID19 #coronavirus

#Covid19India #pendemic

#help #care #health #medicalsupplies

VSSM became instrumental in providing medical assistance to Geetaben...

Mittal Patel with Rameshbhai and Geetaben


 Recently some work took me to Surat. Since I had to finish some administrative work I reached my brother-in-law’s office. I was finishing my work from my brother’s office when a man dressed in clothes that were stained with myriad colours entered the office and paid his pranams by touching my feet.

It felt awkward when someone my age would fall to my feet, I did not like it. Also, I did not even know him.

“You had saved my Geeta!” he said after sensing my awkwardness.

“Geeta?” I could not recollect. Just then my brother Rakesh entered the office, “This is Ramesh, two years ago I had spoken to you and sent his wife to Ahmedabad for treatment and you had arranged for her treatment at Kidney hospital in Ahmedabad. He would always tell me to inform him when you were in Surat. So here he is today…

“Oh, I had completely forgotten about it.”

Geetaben was suffering from kidney and intestine issues. The doctors in Surat had asked for Rs. 13 lakhs for the treatment with no assurance that it would save her life. My brother-in-law asked me to not worry about the financial implications of the treatment. Also, I was more focused on saving her life along with spending the money. We asked Rakesh to bring Geeta to Ahmedabad. Shri. Madhavbhai Ramanuj, the very compassionate President of VSSM also happens to on the Board of Directors at the Kidney Hospital. We shared Geeta’s case with him, and Geeta’s treatment began free of cost. She was required to stay in Ahmedabad for 3 months. Ramesh would bathe and freshen up and the hostel facility and VSSM would send him a daily tiffin from its hostel. Geeta was in bad shape for proper treatment, warmth and care helped overcome her ailment.

“I have two small children, what if something untoward had happened to Geeta??”

Ramesh and Geeta are natives of Jamnagar but search for better-earning options had brought them to Surat. After a brief chat, he asked if he can call Geeta to meet me. “She has been wanting to meet you for long…” Ramesh asked. I said it was ok to call her.

A very skinny looking Geeta walked into the room.

“How is your health now?”

“I am absolutely good, I can now work out of my home too,” Geeta replied with confidence.

“Can I take your picture? I want to share it with the world, especially for the people who hesitate to come for treatment at public hospitals. The feel the treatment at such hospitals is not up to the mark. If they read your story, many might want to opt for treatment at a government hospital.” I explained my request.

“Please do Ben, I read your posts  on Facebook.

At VSSM, we are just play our role to bridge the gap… rest lies in the hands of Almighty…

તાજેતરમાં સુરત જવાનું થયું. થોડુંક કામ હોવાથી મારા જીજાજીની ફેક્ટરીયે હું પહોંચી. મારા ભાઈની ઓફીસમાં બેસીને હું કામ કરી રહી તે વેળા કલરના ડાઘવાળા કપડાં પહેરેલા એક ભાઈ ઓફીસનો દરવાજો ખોલી મારી પાસે આવ્યા અને મને પાગે લાગ્યા. 

હમઉમરનું કોઈ આમ પગે લાગે! ગમ્યું નહીં. વળી ભાઈને હું ઓળખીયે નહોતી. મારા મોંઢા પરના ભાવ જોઈને એણે કહ્યું,

'તમે મારી ગીતાને બચાવી હતી' ગીતા.. મને કશુંયે યાદ નહોતું. ત્યાં મારો ભાઈ રાકેશ આવ્યો ને એણે કહ્યું,

'આ રમેશ બે વર્ષ પહેલાં તારી સાથે વાત કરીને, એની પત્નીની સારવાર માટે અમદાવાદ મોકલ્યો હતો ને તે કીડની હોસ્પીટલમાં બધુ ગોઠવી આપેલું. મને હંમેશાં કહે, મિત્તલબેન આવે તો મને કહેજો. મારે મળવું છે. તે આજે...'

'ઓહ.. હું તો ભૂલી ગયેલી' 

ગીતાબેનને કીડની અને આંતરડાની તકલીફ થયેલી. સુરતના ડોક્ટરે 13 લાખનો ખર્ચ કહ્યો પણ બચવાની સંભાવનાની કોઈ ખાત્રી ન આપી. મારા જીજાજીએ આર્થિક ચિંતા ન કરવા કહ્યું. પણ મુદ્દો પૈસા ખર્ચતા માણસ બચે એનો હતો. રાકેશે મને વિગત કહી મે એમને અમદાવાદ આવવા કહ્યું, કીડની હોસ્પીટલમાં અમારા આદરણીય માધવભાઈ રામાનુજ.. ઋજુ હ્રદયના વ્યક્તિની સાથે સાથે VSSMના એ પ્રમુખ પણ. એમની સાથે ગીતાની સ્થિતિની વાત કરી અને ગીતાની સારવાર અમદાવાદમાં વિનામૂલ્યે  શરૃ થઈ. ત્રણ મહિના અમદાવાદ રહેવું પડ્યું. રમેશનું જમવાનું અમારી હોસ્ટેલમાંથી નિયમીત પહોંચે.  નાહી ધોઈને ફ્રેશ થવા પણ એ હોસ્ટેલે જાય.. 

ગીતાની હાલત ખરાબ હતી પણ યોગ્ય સારવાર અને માનસીક હૂંફથી ગીતા સાજી નરવી થઈ ગઈ. રમેશભાઈએ કહ્યું, 

'મારે બે નાના બાળકો. ગીતાને કાંઈ થ્યું હોત તો?' મૂળ એ જામનગરના વતની કામ ધંધા અર્થે સુરતમાં રહે. અમે થોડી વાતો કરી ત્યાં એમણે કહ્યું, ગીતાને બોલાવી લાવુું એ તમને ક્યા
રનીયે મળવા માંગતી હતી. મે હા કહી.. થોડીવારમાં શરીરે સુકલકડી એવા ગીતાબેન આવ્યા. 

'તબીયત હવે?' 

'બહુ સારી બેન. હું તો હવે કામ જવું છું...'

મે કહ્યું, 'તમારો ફોટો પાડુ. મૂળ આર્થિક સ્થિતિ નબળી હોય તેવા પરિવારોના ત્યાં બિમારી આવે ને અમે સિવિલ આવવા કહીએ તો પહેલાં તૈયાર નથી થતા.એમને લાગે કે અહીંયા સારવાર બરાબર નથી થતી. તમારી વાતથી લોકોને પ્રેરણા મળશે માટે...'  

રમેશભાઈએ કહ્યું, ' ચોક્કસ બેન,,  ફેસબુકમાં તમને જોવું છું'

આપણું કામ આંગળી ચિંધવાનું... બાકી બધુ તો કુદરત કરે... 

#MittalPatel #vssm #medical

#surat #CivilHospital #care

#help #helpinghands #Team Madhav Ramanuj

Friday, May 21, 2021

We are immensely grateful to our very dear Krishnakant Uncle and Indira Auntie for supporting VSSM’s Sanjivani Aarogya Setu initiative and this special Covid Support program.

Haribhai who is fighting the deadly mucormycosis infection

Once the battle against Corona is won, there is a fear of contracting Black Fungal infection called mucormycosis by diabetic patients who were given steroids to fight covid infection. The steroids raise blood sugar levels to dangerously high levels, unmonitored and untreated high levels invites mucormycosis infection. The trailing story will help you understand the disease and support someone fighting it. 


 For the past couple of weeks, we have had to support the treatment of few dear ones fighting the deadly mucormycosis infection. 

 Mucormycosis is a rare but deadly fungal infection. The fungus begins with the nose and eyes and rapidly spreads in the mouth and other parts. At times, before the disease is diagnosed it reaches the brain from where it is difficult to remove it. Early diagnosis can save eyes otherwise a small surgery to remove the fungus from the nose and eyes also removes the infected eye. 

 Once the surgery is done, a course of injections to eradicate any minute fungus remaining in the body needs to be done. 2 injections daily. The rate of these injections ranges between Rs. 300 to Rs. 7000 (they are in short supply currently). It also requires carrying blood tests to rule-out any side effects on the kidney. Insufficient post-operative care might prove fatal for the patient.  

 Treating mucormycosis is an expensive affair. Timely treatment is crucial to curb mucormycosis, we have read of  Government opening special cells to treat this infection in Rajkot and Ahmedabad. 

Three days back,  I received a call from Somabhai informing me of his father and uncle contracting mucormycosis. Somabhai’s father remains associated with VSSM from its inception and is very affectionate towards me. We immediately brought them to the hospital. One private hospital asked for an immediate deposit of Rs. 8 lacs with a balance  7 lacs to be deposited later. Who can afford such expensive treatment? 

 I called up Dr Shwetambari,  a friend and eye-specialist, who spoke to specialist doctors treating such patients and arranged for the surgeries of the duo. After numerous tests and investigations, the operations were performed at Sachi Hospital in Maninagar, Ahmedabad by Dr Sapan Shah and Dr Dipen Thakkar. Both operations were done one after the other and carried on for 4 hours each. Dr Sapan stood with us like a dear friend and Dr Dipen took utmost care of the patients. While Dr Shwetambari constantly remained on phone.  

 The operation cost was also very less, the team of doctors supported us the way we would want them to during such agonizing times. 

 VSSM’s Nitin remained with Sombhai while Kiran (who was under the weather) took medication and constantly ran backend needs. 

The duo lost one eye each as fungus had reached their eyes. Next came injections, the hospital had only enough to last 2 days hence, we had to arrange for the rest. We amplified the word for the need of the injections but in vain. We also spoke to Mumbai based Maharshibhai, but he too found it difficult to find the required injections. 

 The injections were available for patients at the government hospital, we could have admitted the duo at the same but there was a long waiting as the numbers of infected was rising steeply. The surgery would have taken time, delaying treatment was not an option we had. So we first decided to get the surgery done and in the meantime search for the injections. The injections need to be administered every day without a miss. 

We began the process of finding ways to admitting our duo at Civil Hospital because here the government ensures enough stock of required medicines. We remembered  Dr Kamlesh Upadhyay and briefed him on the status of our duo, he requested us to speak to Dr Mihirbhai Parmar.  

 Mihirbhai asked us to bring the duo to Civil Hospital, we brought them there on 8th May. One of the doctors asked us to take them back to their hometown and admit them to Patan Civil Hospital. Once again we knocked on the doors of Kamleshbhai and Mihirbhai, who helped us admit our duo to Civil Hospital. The administration of injections needs to be monitored constantly with regular blood tests ( to ensure the kidneys are not damaged in the process). All these tests cost a bomb at any private hospital. 

Laxman and Haribhai too were tired with the everyday rounds of getting their reports and scans done. They are not used to remaining indoors, they have never hit the bed with any illness so this was difficult for them. We pepped their morale.

“They were not ready to come here,  but your voice clip assuring not to worry and things will be taken care of convinced them to come to Ahmedabad.” Sombhai shared. 

 “You need to get well soon, I still need your support in our work so make sure you don’t remain unwell for long.” I had told them when they were at the office before going to the hospital. 

 “Since you have faith, we will be fine soon!”

I  keep praying for giving them the strength to go on and fight this illness…

 Today after the morning rounds, the doctor asked us to buy injections from outside. We were shocked to learn that Civil had no injections. How do we go forward? We had read about Chief Minister ordering 5000 injections. What now?

We searched for it at 7 -8 stores outside the hospital, Nitin also contacted his friends at the pharma company, Maulik and I also spoke to our doctor friends but the injections were nowhere to be found. Finally, Nitin’s friend from the pharma company helped find injections. Laxmanbhai and Haribhai received their first injection today. 

 Low immunity teamed with high blood sugar and rampant use of steroids has resulted in the rise of this infection. While the country is already ravaged by the deadly wave of covid 19, the added pangs of mucormycosis are adding fuel to the fire. 

 While we fight both these evils, a thought crosses my mind. Why can’t the doctors equipped to treat such cases, who have the required infrastructure and skills open their doors to such patients? They can charge reasonably but at least the waiting at government hospitals might lessen. This also is an infection that needs a rapid response, if the infection reaches the brain it proves to be fatal. The patient has already fought Covid, and putting up another fight is nerve-wracking. If you are listening, can you please open your doors to treat these patients…. The nation needs your support. 

VSSM is also supporting hospital treatment of 5 patients with corona. Amongst them, Rajubhai was shifted to Palanpur hospital from Tharad hospital. We are supporting the treatment of individuals who need advanced treatment to fight covid but cannot afford it. 

 We are immensely grateful to our very dear Krishnakant Uncle and Indira Auntie for supporting VSSM’s Sanjivani Aarogya Setu initiative and this special Covid Support program. We are also grateful to Bhavna Patel, Piyusha and Kaushik Patel. 

The support you provide will enable us to reach the people struggling for help. 

And to all those who supported the treatment of Laxmanbhai and Haribhai, thank you from the bottom of our heart. We pray to God for their speedy recovery. 

 Oh Dear God, please fox this all soon…..

કોરોનાથી એક સ્ટેપ આગળ મ્યુકર માઈકોસીસ. આને સમજવા માટે આ વાંચજો.. ક્યાંક કોઈને મદદરૃપ થઈ શકાય..

કોરોના સામે ને કોરોના પત્યા પછી થતા મ્યકર માઈકોસીસ સામે લડી રહેલા કેટલાક પ્રિયજનોની સારવારમાં મદદરૃપ થવામાં હાલ લાગ્યા છીએ..

પ્રથમ વાત મ્યુકર માઈકોસીસની..બહુ ભયંકર રોગ. નાક અને આંખોમાં ફુગ થઈ જાય વળી આ ફુગનો વિકાસ પણ ઝડપથી થાય. રોગ વિષે કશું સમજીએ એ પહેલાં તો મગજ સુધી પહોંચી જાય. ને પછી એને દુર કરવી અઘરી. પ્રાથમિક સ્તરે ખ્યાલ આવી જાય તો માણસની આંખ બચે નહીં તો નાનકડા ઓપરેશનથી ફુગને આંખ નાકમાંથી કાઢવામાં આવે ને સાથે આંખને પણ...

એ પત્યા પછી શરીરમાં ક્યાંય ફુગ ન રહી જાય એ માટે ઈન્જેક્શનનો કોર્સ.દરરોજના બે ઈન્જેક્શન લેવાના. બજારમાં 300 થી લઈને 7000માં આ ઈન્જેક્શન મળે. (જો કે હાલ શોર્ટેજ છે)કીડની પર અસર ન થાય તે માટે દર ત્રણેક દિવસે રીપોર્ટને બીજુ કેટલું બધુ. દવાની સાથે સરખુ ધ્યાન ન આપીયે તો દર્દી જીવથી જાય.. 

હાલ કોરોનાથી બચવા સ્ટીરોઈડનો ઉપયોગ થઈ રહ્યો છે. પણ જે દર્દી ડાયાબીટીસથી પીડાતા હોય તેવા દર્દીઓની સ્ટીરોઈડના કારણે સુગર વધે ને એ બધાનું બરાબર ધ્યાન ન રહે સુગર રીપોર્ટ ને જરૃરી દવાઓ સમયસર ન થાય તો પછી મ્યુકર માઈકોસીસ વગર બોલાવે આવી જાય.

ખેર ડોક્ટર વધારે સારી રીતે આ રોગ વિષે કહી શકે..

પણ ખર્ચાળ સારવાર. સરકારે રાજકોટ, અમદાવાદમાં સ્પેશીયલ વોર્ડ ઊભા કર્યાના સમાચાર વાંચ્યા. સરકારનો આભાર.. મૂળ ઓપરેશન સમયસર થાય ને ઈન્જેક્શન મળી જાય એ અગત્યનું..

ત્રણ દિવસ પહેલાં રાધનપુરથી સોમભાઈનો ફોન આવ્યો ને તેમના પિતા અને કાકાને મ્યુકર માઈકોસીસ થયાનું એમણે કહ્યું. એમના પિતાને મારા માટે બહુ લાગણી. મારી સાથે 2006થી એ સંકળાયેલા. સોમભાઈ તત્કાલ એમને હોસ્પીટલ લાવ્યા. એક ખાનગી હોસ્પીટલે આઠ લાખ જમા કરાવવા કહ્યું, બીજા સાત લાખ પછી થી આપવાના.

કોને પોષાય?

આંખના ડોક્ટર મારા મિત્ર શ્વેતાબંરીને ફોન કર્યો. તેમણે આંખ અને નાકના અન્ય ડોક્ટર સાથે વાત કરી અને આ બેય પેશન્ટના ઓપરેશન માટે વ્યવસ્થા કરી આપી. એ પછી કેટલાય રીપોર્ટ અને છેલ્લે મણીનગરમાં આવેલી સચી હોસ્પીટલમાં ડો. સપન શાહ અને ડો. દીપન ઠક્કરે ઓપરેશન કર્યું. બેય દર્દીના ઓપરેશન વારા ફરથી થયા. આઠ કલાકનો સમય લાગ્યો.  ડોં. સપન તો પ્રિયજન મદદ કરે એમ સાથે રહ્યા. તો ડો. દીપેને પણ એવું જ ધ્યાન રાખ્યું. 

સાથે શ્વેતાબંરીના ફોન પણ સતત ચાલુ..

ઓપરેશન ખર્ચ પણ બહાર કરતાં ઘણો ઓછો લીધો. મારા ખ્યાલથી આ કપરા કાળમાં ખરા અર્થમાં ડોક્ટરોએ જે રીતે વર્તવું જોઈએ એ રીતે તેઓ વર્ત્યા..

અમારા કાર્યકર નિતીન સોમભાઈ સાથે ખડે પગે. અમારો કીરણ એની તબીયત નાદુરસ્ત છતાં પેઈન કીલર લઈને દોડા દોડી કરે..

ઓપરેશન થઇ ગયું હવે વાત આવી ઈન્જેક્શનની. ડોક્ટરે કહ્યું એમની પાસેથી કદાચ એકાદ બે દિવસ ચાલે તેટલા ઈન્જેક્શન મળી જાય પછીની વ્યવસ્થા કરવી પડે. ઘણા લોકો સાથે વાત કરી. પણ ઈન્જેક્શન માર્કેટમાં ઉપલલબ્ધ ન હોવાનું કહ્યું. 

મુંબઈમાં રહેતા અને અમારા કાર્યોમાં મદદ કરતા મહર્ષીભાઈને વાત કરી પણ એમણે કહ્યું, મુંબઈમાં પણ નથી મળી રહ્યા. 

સરકારી હોસ્પીટલમાં પેશન્ટ દાખલ થાય તો ઈન્જેક્શન મળી જાય. એટલે એ દિશામાં કવાયત શરૃ કરી ત્યાં દાખલનું આમ તો પહેલાં પણ કરી શક્યા હોત પણ આ બિમારીવાળા કેસ વધી રહ્યા છે. સીવીલમાં પણ ઘણા દર્દી વેઈટીંગમાં  છે. ત્યાં ઓપરેશન માટે સમય લાગત. જ્યારે આ બિમારીની ખબર પડ્યા પછી ઓપરેશનમાં વિલંબ પોષાય નહીં. 

માટે ઓપરેશન પ્રથમ કરાવીને પછી લાગ્યા ઈન્જેક્શન ક્યાં મળે તેની માથાકૂટમાં... ઘણી ફોનાફોની કરી પણ કાંઈ મેળ ન પડે... કોઈ કહે એક બે આપુ.. પણ એક વખત ઈન્જેક્શન શરૃ કર્યા પછી સળંગ લેવા પડે.. વચમાં ન મળે તો પાછુ કોઈ કામનું નહીં...

સીવીલમાં સરકાર ઈન્જેક્શનની વ્યવસ્થા કરે એટલે ત્યાં તો ખુટવાનો પ્રશ્ન નહીં આવે એટલે સીવીલમાં લક્ષ્મણભાઈ અને હરીભાઈને દાખલ કરવા કવાયત આદરી. ડો કમલેશ ઉપાધ્યાય યાદ આવ્યા. પેશન્ટની સ્થિતિ વિષે એમને વાત કરી ને એમણે ડો.મીહીરભાઈ પરમાર સાથે વાત કરવા કહ્યું. 

મિહીરભાઈએ સીવીલ લઈ આવવા કહ્યું. તા. 8 મે ના રોજ સાંજના સીવીલ લઈ ગયા. પણ એક ડોક્ટરે એમના જિલ્લાની એટલે કે પાટણ સીવીલમાં લઈ જવા કહ્યું. પાછુ ડો. મિહીર અને ડો.કમલેશભાઈને હેરાન કર્યા. બેઉની મદદથી દર્દીઓને હોસ્પીટલમાં દાખલ કર્યા. હવે હાશ થઈ.. મૂળ ઈન્જેક્શનની સાથે સાથે દર બે ત્રણ દિવસે કીડનીના રીપોર્ટ કરવા પડે. કારણ આ ઈન્જેક્શનની અસર કીડનીને થઈ નથી ને એનું ધ્યાન પણ રાખવું પડે.  

જો કે લક્ષ્મણભાઈ હરીભાઈ આ દોડધામથી હવે થાક્યા હતા.. રીપોર્ટ,સીટીસ્કેલન, એમ.આર.આઈ એક જગ્યાએથી બીજી જગ્યાએ જવાનું.. વગેરે... ગામડાંમાં ખુલ્લામાં રહેલા અને ક્યારેય આવી રીતે પથારીમાં પડવાનું ન થયું હોય એમને આ બધુ બધુ આકરુ લાગે. પણ લક્ષ્મણભાઈને મે અને સોમભાઈએ હિંમત આપી. 

સોમભાઈએ કહ્યું એ અમદાવાદ આવવા તૈયાર નહોતા થતા પણ તમે મોકલેલી વોઈસ ક્લીપ ચિંતા ન કરો અહીંયા લઈ આવો વાળી સાંભળી પછી એ આવ્યા. સચી હોસ્પીટલ જતા પહેલાં ઓફીસ આવ્યા ત્યારે મે કહ્યું, 

'જુઓ ઝટ સાજા થઈને મારી સાથે સેવા કાર્યમાં પાછુ લાગવાનું છે એટલે ખાટલો ન પકડતા. એમણે કહ્યું, 'તમે કો છો ને બેન તો સરસ થઈ જશે...'

એમની આ શ્રદ્ધા દવાખાનું થકવાડે નહીં એની પ્રાર્થના રોજ કરુ છુ...

આજે સવારે ડોક્ટેર તપાસ્યા પછી બહારથી ઈન્જેકશન લખી આપ્યા. અમને મોટો ઝાટકો લાગ્યો. સીવીલમાં ઈન્જેકશન નથી. હવે શું? હોસ્પીટલ બહાર સાતેક મેડીકલ સ્ટોરમાં પુછ્યું પણ ક્યાંય નહીં.. આજે સવારે છાપામાં વાંચેલું કે મુખ્યમંત્રી શ્રીએ 5000 ઈન્જેક્શનનો ઓર્ડર આપ્યો છે. પણ એ તો ઓર્ડર હાલ શું?

નિતીન એના પરિચીચ ફાર્માવાળા મિત્રોના સંપર્કમાં લાગ્યો. હું ને મૌલિક અમારા સંપર્કના મિત્રો, ડોક્ટરમાં. પણ મેળ ન પડે. આખરે નિતીનના એક ફાર્માવાળા મિત્રએ ઈન્જેકશ મેળવી આપ્યા ને હમણાં લક્ષ્મણભાઈ, હરીભાઈને પહેલું ઈન્જેક્શન આપ્યું..

નબળી રોગપ્રતિકારણ શક્તિ ને ડાયાબીટીસવાળા દર્દીની સ્થિતિ સમજ્યા વગર સ્ટીરોઈડ અપાય છે માટે આ ખતરનાક બિમારીના કેસ વધી રહ્યા છે.. કોરોનાએ આખા દેશને હેરાન કરી મુક્યો. ત્યાં આ મ્યુકર માઈકોસીસ.. 

કોરોનાની સાઈડ ઈફ્કેટથી આ રોગના દર્દી વધ્યા. ભગવાનને પ્રાર્થના તો કરીએ..પણ એક વિચાર આંખ અને કાનના ડોક્ટરો જેઓની પોતાની હોસ્પીટલ છે ને જેની આ મ્યુકર માઈકોસીસના ઓપરેશન કરવાની આવડત છે. તેઓ આવા પેશન્ટોના ઓપરેશન માટે પોતાની હોસ્પીટલના દરવાજા ખુલ્લા ન કરી શકે? 

શક્ય ઓછી ફી લઈને કે આ ઓપરેશન કરી આપે તો વેઈટીંગમાં જે પેશન્ટો છે એ વેઈટીંગ ન રહે.. મૂળ રાહ જોવાથી આ ફંગશ ફટાફટ મગજ સુધી પહોંચવા માંડે છે અને માણસને ખોઈ બેસવાનું થાય છે..આ કપરા કાળમાં દેશ માટે આટલી મદદ તો કરી જ શકાય ને.. 

આ સિવાય કોરોના થયેલા પાંચ પેશન્ટ જેઓ હોસ્પીટલમાં છે એમની સારવારમાં અમે શક્ય મદદ કરીશું. એમાંના રાજુભાઈને તો આજે થરાદ હોસ્પીટલમાંથી પાલનપુર હોસ્પીટલ શીફ્ટ કર્યા છે..

આર્થિક સ્થિતિ નબળી હોય તેવા પેશન્ટને શક્ય આર્થિક મદદ કરવાનું કરી રહ્યા છીએ... 

VSSM ના સંજીવની આરોગ્ય સેતુ અને સહાય કાર્યક્રમ અંતર્ગત સંજીવની કોવિડ સપોર્ટમાં મદદ કરનાર બહુ જ પ્રિય ક્રિષ્ણકાંત અંકલ અને ઈ્ન્દીરા આંટીનો આભાર.. આ સિવાય ભાવના પટેલ, પિયુષા અને કૌશિક પટેલનો પણ આભાર.

આપની હૂંફથી આ બધા પ્રિયજનોને શક્ય મદદ કરી શકીશું..હે ઈશ્વર તને પ્રાર્થના આ બધુ ઝટ ઠીક કર...

ને લક્ષ્મણભાઈ અને હરીભાઈને સારવારમાં મદદ કરનાર આપ સૌ પ્રિયજનોનો આભાર.. તમે મદદ કરી એટલે આટલું થઈ શક્યું.. ઈશ્વર બેઉને સાજા નરવા કરી દે તેવી પ્રાર્થના..

#MittalPatel #vssm #mucormycosis

#Covid19India #coronavirus #india

#pendemic #medical #COVID19 

#medicalassistant #ArogyaSetu



Laxmanbhai who is fighting the deadly mucormycosis infection


VSSM merely played a role of bridging the gap to help access proper medical treatment to those in need under the Sanjivani Arogya Setu initiative...

Gulabbhai his wife and brother Salim came to VSSM
office to meet Mittal Patel

 “Ben, our Bhodadwala Gulabbhai has met with an accident. He was driving at night and could not see the tractor carrying steel rods. The rods pierced in his stomach. We took him around to 3 hospitals, borrowed money to spend on his treatment, have already spent Rs. 70,000 but he is not recovering.” Musabhai called up to share the news and seek some help. We asked him to bring Gulabbhai to Ahmedabad. We arranged for his treatment and Kiran awaited his arrival at Ahmedabad Civil Hospital.  

Gubalbhai was unconscious when the ambulance carrying him reached Ahmedabad at 10 in the night. Kiran immediately got busy with arranging for a blood test, sonography, CT Scan, ECG etc. it was almost 4 in the morning by the time the required screening was completed. Gulabbhai’s wife and brother Salim were at the hospital, but it was hard for them to comprehend these pre-operative requirements. They had trust in us so remained calm and watched the proceedings. At 5 in the morning, Gulabbhai was taken into the operation theatre. The operation lasted for 6 hours, but it was all well at the end of it. 

The timely surgery helped save Gulabbhai’s life, he remained in ICU for two days after which he was moved to a general ward. He was recovering well when his health took a downturn after he tested positive for Covid 19. Since his immunity was low he was kept in the ICU for 5 days, the doctors remained perseverant and Gulabhai was out of danger soon. He was discharged recently after being in the hospital for 20 days. 

 Gulabbhai was at the office to express his gratitude, since I was unwell during that time I spoke to him recently. 

 “You all saved my life. Otherwise, I had lost hope. Salim took me to Dholka where I was kept there for two days, given IV medicines, spent Rs. 70,000 but my condition did not improve. There were blood clots around my stomach. The doctor referred us to a bigger hospital, but we had no money to seek treatment at a bigger hospital. We had spent whatever we had at Dholka. Whilst we were struggling to find a way forward, the thought of you crossed our mind. And look how you saved me. I am alive and able. I can walk across four farms. Kiranbhai has been a great help, he stood with us throughout. 

 I wonder why the doctors at Dholka hospital failed to understand the gravity of Gulabhai’s condition. We are grateful that he is alive!! We merely played our role of bridging the gap to help access proper medical treatment to those in need under the Sanjivani Arogya Setu initiative. We are grateful to Krishnakant Uncle and Indira Aunty for funding this initiative and all the support they have been. 

 In the picture are Gulabbhai (in the centre) his wife and his brother Salim.

'બેન આપણા ભોળાદવાળા ગુલાબભાઈને અકસ્માત થયો છે. રાતના બાઈક લઈને ઘરે જતા રસ્તામાં સળિયા ભરેલું ટ્રેક્ટર દેખાયું નહીં ને પેટમાં સળિયા ઘુસી ગયા.. ત્રણ દવાખાના ફર્યા ઉછીના પાછીના કરીને 70,000નો ખર્ચ કર્યો પણ તબીયત બગડી રહી છે...'

મુસાભાઈએ ફોન પર આ કહ્યું. અમે ગુલાબભાઈને અમદાવાદ તેડી લાવવા કહ્યું. અમારો  કિરણ અમદાવાદ સીવીલ હોસ્પીટલમાં એમની વાટ જોઈને ઊભો.

બેભાન ગુલાબભાઈને લઈને એમ્બ્યુલન્સ રાતના 10 વાગે આવી પહોંચી.  

કિરણે ઝડપથી સારવાર માટે પ્રયત્નો આદર્યા ને બ્લડ રીપોર્ટ, સોનોગ્રાફી, સીટીસ્કેન, ઈસીજી વગેરે બધુ તાબડતોડ થયું.. આમ તો રીપોર્ટને બધુ પતાવતા સવારના 4 વાગ્યા. ગુલાબભાઈના પત્ની ને એમના ભાઈ સલીમ ભાઈને તો ડોક્ટર શું કહે છે આ બધુ શું થઈ રહ્યું છે કશુંયે સમજાય નહીં. પણ અમારા પર એમને ભરોષો.. આખરે સવારના 5 વાગે એમને ઓપરેશન થીયેટરમાં ખસેડ્યા...ઓપરેશન 5 થી 11 ચાલ્યું.. પણ બધુ હેમખેમ પત્યું... 

ગુલાબભાઈનો જીવ બચી ગયો. બે દિવસ ICUમાં રહ્યા બાદ જનરલ વોર્ડમાં શીફ્ટ કર્યા. તબીયત સરસ થઈ રહી ત્યાં અચનાક તબીયત બગડી તેમનો કોરોના રીપોર્ટ પોઝેટીવ આવ્યો..એક તો બિમાર, રોગ પ્રતિકારક શક્તિ પણ નબળી. ફરી ICUમાં 5 દિવસ..પણ ડોક્ટરોની મહેનતથી એ હેમખેમ બહાર આવ્યા. 20 દિવસ હોસ્પીટલમાં રહ્યા.. હમણાં એમને રજા મળી.. 

હું બિમાર હતી ઓફીસ નહોતી પણ એ ઓફીસ પર આવ્યા આભાર માનવા.. 

મારી તબીયત ઠીક થઈ એટલે આજે એમને ફોન કર્યો. 

ગુલાબભાઈ કહે, 'તમે બધાએ મને બચાવ્યો. નકર હું તો આશા જ ખોઈ બેઠો'તો. મને વાગ્યું એટલે સલીમ મને ધોળકા દવાખાને લઈ ગ્યો. ત્યાં બે દિવસ રાખ્યો. બાટલા ચડાયા. 70,000નો ખર્ચ થયો. પણ તબીયતમાં ફેર ના પડે. પેટમાં લોઈ જામી ગયું'તુ.  બે દિ પછી  ડોક્ટરે કહ્યું હવે મોટા દવાખાને લઈ જાવ.. પણ મોટા દવાખાને જવા પૈસાની સગવડ ક્યાં હતી. જે હતું એ બધુ પતી ગયું...પણ ખરા ટાણે તમે યાદ આવ્યા ને જુઓ આજે હું જીવતો છુ ચાર ખેતરવા ચાલી શકુ એવી તબીયત થઈ ગઈ હવે.. કિરણભાઈએ બહુ ધોડા કીધા... '

ધોળકા જે દવાખાનામાં ગુલાબભાઈ બે દિવસ રહ્યા એમણે ગુલાબભાઈની તબીયતની આટલી ગંભીરતા કેમ ન સમજી એ મને હજુયે નથી સમજાતું. ખેર એ બચ્યા એ અગત્યનું...બાકી અમે તો નિમિત્ત બન્યા..  

કોઈને યોગ્ય તબીબી સારવાર મળે તે માટે અમે સંજીવની આરોગ્ય સેતુ અને સહાય કાર્યક્રમ અંતર્ગત બ્રીજની ભૂમિકા ભજવીયે.. આ ભૂમિકા બનવામાં મદદ કરનાર ક્રિષ્ણકાંત અંકલ, ઈન્દિરા આંટીનો આભાર... 

ફોટોમાં વચમાં ઊભેલા ગુલાભાઈ બાજુમાં પત્ની ને ભાઈ સલીમ.. 

#MittalPatel #vssm #medical

#ArogyaSetu #medicalassistant

#humanity #humanrights #help

#nomadic #denotified #community


The honesty and humility Haribhai portrays is rare in current times...

Haribhai sharing his story to Mittal Patel


 “I wanted to be like the ideal mother they depict in Hindi films…” Haribhai grinned while sharing his story.

“Why mother?”

“My youngest was one and a half years old, middle child was three and the eldest was five and a half when their mother passed away. Family and friends consoled for a while and got back to their lives while we are left to mourn our loss and grapple with the realities life throws. I was hoping that the family will help me raise my children while I earned for them but no one came to even inquire about our well-being. Many advised me to re-marry, that it is difficult to raise children single-handedly. But when my own did not support me how will someone I don’t even know help me raise my children How can another woman treat my children as her own? They said there will be caring women but it was a risk I wasn’t prepared to take. I was not bringing some product from the market, I had married and bring home a mother to my children and I wasn’t convinced to do so. I decided to be a mother and father to my children.”

It evoked a sense of respect as Haribhai spoke candidly of his life as a single parent. It also made me curious to learn about the challenges he encountered on his journey. Because Haribhai earned his living as a mason, and it is not easy to raise three children on construction sites. And their home too is a shanty on an open expanse of land in Diyodar.

“I would take all my children with me to work. They would be around me while I worked. Every morning I cooked and packed our tiffin before we left the house. Summers and winters were bearable but monsoons were agonizing. The area around our house would get flooded with rainwater. Once that happened I would pack the kids and our beddings to take refuge at Diyodar bus-stop. Those were extremely challenging times. 

Despite all these challenges Haribhai educated his children till 9th grade, they are all grown-ups now. The family received a residential plot from the government and assistance to build a house.

VSSM’s Naranbhai got to know Haribhai because he was the mason at many of VSSM supported construction works. Recently, Naranbhai had sought Haribhai’s services for installing a plaque at one of its sites. Strangely, Haribhai was unable to sit properly. On inquiring we learnt that he needs surgery for some medical issue. But, Haribhai feared his children’s well-being, what i
f his health went south during the surgery!! Hence, he had decided to undergo one after his children were married. Despite experiencing pain while sitting or lying down he delayed the treatment all for the well-being of his children. 

Naranbhai talked to convince him for treatment, another issue was funding to support the treatment. Haribhai had meagre savings. Naranbhai offered to help but accepting charity was against his grain. After persuasion, he agreed to accept the help as a loan and asked him not to worry about paying it back immediately but only after he recovers completely.

Haribhai first consulted doctors in Patan and Radhanpur who advised further examination. The treatment estimates there were quite high plus he would require to undergo 4 different surgeries. VSSM assured complete support but Haribhai wanted to be wise with his expenses. On 26th January he admitted himself to Civil Hospital and got the surgery done. The total expense was close to Rs. 2700. While he was in Ahmedabad recently for follow-up with the doctor he came and met us at the office.

“I am a little weak, but feeling quite better. If Naranbhai had not insisted and you had not supported morally,  I might not have decided to undergo the surgery. It is a great feeling to be pain-free once again.”  Haribhai was grateful for the support VSSM had extended.

“We merely played our part of bridging the gap,  the help reached you from Dubai based Krushnakant uncle and Indira auntie, we need to be grateful for their support. They have wished you good health and happiness always.” I expressed.

“My Pranams to Krushnakantbhai, he has been God sent for me. Rs. 5000 is all I will need to cover the cost of medicines and auto rent for my commute to Diyoder from Civil hospital.” Haribhai responded with humbleness.

The honesty and humility Haribhai portrays is rare in current times. He had no intention of taking anything more than he needed. Haribhai had gone above and beyond to fulfil the dual responsibility of becoming a mother and father to his three children.

“I hope and pray that every motherless child is blessed to have a mother like you!!”

Haribhai grinned.

While we were talking his son came to fetch him.

“Pappa, shall we leave?”

Haribhai got up and prepared to leave.

“Never forget the sacrifices your father has made to raise you all. You are fortunate to have a parent like him.”

“We know all that he has endured to raise us well. He gave us a safe childhood and we shall provide him with secured old age.”

'હિંદી ફીલ્મોમાં માનું પાત્ર કેવું આદર્શ હોય બસ મારે એવી મા થવું હતું..'  એવું કહી હરીભાઈ મંદ હસ્યા. 

'કેમ મા?'

'મારી નાની દીકરી દોઢ વર્ષની વચોટ ત્રણ વર્ષની ને મોટો છોકરો સાડાપાંચ છ વર્ષનો હતો ને એની મા ગુજરી ગઈ. સગાવહાલાં બારદાડા દિલાસો આપે પણ પછી એય એમના કામોમાં પરોવાય ને રહી જઈએ આપણે ને આપણા દુઃખો. કુટુંબના કોઈકને તો દયા આવશે ને મારા દિવસો થોડા ટૂંકા કરાવશે એવું હતું પણ કોઈ ખબર પુછવાય ન આવ્યું. એ વખતે સલાહ ઘણાએ આપી આખો જન્મારો એકલાથી કઢાય ને પાછા આ ત્રણ છોકરાં, લગ્ન કરી લે. પણ મને થયું મારી દશા ખરાબ થઈ ત્યારે મારા પોતાનાય ક્યાં મારી પાસે આવ્યા. તો પારકી જણી લાવું એ મારા આ મા વનાના છોકરાને કેટલા પોતાના માને? કોઈ કે, બધા એવા ન હોય. જીવનમાં થોડું જોખમ તો ખેડવું પડે. પણ આ દસ રૃપિયાની વસ્તુ ઘરે નહોતી લાવવાની. મા લાવવાની હતી. મારુ મન માન્યુ નહીં અને મે નક્કી કર્યું હું જ મારા બચુડિયાઓની મા ને બાપ બેય થઈશ'

હરીભાઈની વાત સાંભળી એમના પર માન થયું.. ને પાછો પ્રશ્ન પણ. 

હરીભાઈ કડિયાકામ કામ કરે. આમાં બાળકોને સાચવવાનું કેવી રીતે કર્યુ? વળી પાછુ એ રહે દિયોદરમાં ખુલ્લામાં છાંપરુ બાંધીને..

'હું ત્રણેયને સાથે લઈને કામે જતો. એ લોકોને એક બાજુ બેસાડતો ને હું કામ કરતો. ટીફીન ભેગો લઈ જતો.. જેથી એમને તકલીફ ના પડે. પણ બેન ઉનાળો ને શિયાળો તો નીકળી જતો ચોમાસુ ભારે થઈ જતું. ઝૂંપડું જ્યાં હતું ત્યાં પાણી ભરાતુ. એટલે ગોદડા સાથે ત્રણેયને લઈને દિયોદર બસસ્ટેશને દોડતો ને ત્યાં જ પડી રહેતો બહુ દુઃખે દિવસો કાઢ્યા.

આવી સ્થિતિમાં રહ્યા છતાં હરીભાઈએ પોતાના ત્રણે બાળકોને નવ ધોરણ સુધી ભણાવ્યા..

આજે એમના ત્રણે સંતાનો મોટા થઈ ગયા છે. સરકારે રહેવા પ્લોટ આપ્યોને મકાન બાંધવા સહાય પણ આપી ને એમાંથી એમણે ઘર બાંધ્યું.

આવા હરીભાઈને અમારા કાર્યકર નારણભાઈ સાથે પરિચય. મૂળ તો સંસ્થાના બાંધકામના કામોમાં હરીભાઈ કડિયા તરીકે આવે. હમણાં એક જગ્યાએ તકતીનું કામ કરવાનું હતું. નારણ સાથે હરીભાઈ તકતી જ્યાં લગાવવાની હતી ત્યાં પહોંચ્યા. પણ હરીભાઈ સરખી રીતે બેસીને કામ ન કરી શકે.પુછતા ખ્યાલ આવ્યો કે, એમને શારિરીક તકલીફ થઈ છે. ડોક્ટરે ઓપરેશનનું કહ્યું છે. પણ હરીભાઈને બીક છે કે ઓપરેશન વખતે કાંઈક થઈ જાય તો ત્રણે બાળકો રઝળી પડે. 

એટલે આ ત્રણેના લગ્ન થઈ જાય પછી ઓપરેશન કરાવીશ. આવી ભાવના સાથે એ છેલ્લા સાડા ત્રણ વર્ષથી પીડા સહન કરે જાય.. ના સરખી રીતે બેસી શકે, ના સુઈ શકે. છતાં બાળકોની ચિંતા ના કારણે એ નિર્ણય ન લે..

નારણભાઈએ એમને સમજાવ્યા ને ઓપરેશન કરાવવા કહ્યું, પણ પાછી વાત આવી પૈસાની. પાસે એવી ઝાઝી બચત નહીં. નારણે કહ્યું, અમે મદદ કરીશું.. હરીભાઈએ બધુ મફતનું લેવાની ના કહી છેવટે નક્કી થયું કેટલીક રકમની મદદ ને કેટલીક લોન રૃપે આપવાનું. લોન ધીમે ધીમે ચુકવાશે પણ એક વખત આ પીડામાંથી મુક્ત થઈ જાવ..એવી વાત એમને કરી.

પાટણ અને રાધનપુરના દવાખાનામાં એ ગયા. રીપોર્ટ કરાવ્યા. પણ ખર્ચો વધારે કહ્યો. સાથે જુદા જુદા ચાર ઓપરેશન કરવા કહ્યું. 

અમે મદદ વધારે કરીશુંનું કહ્યું. પણ હરીભાઈએ કહ્યું, ભલે મદદ કરો પણ મારાથી ખોટો ખર્ચ ના કરાવાય. એમણે સિવીલ હોસ્પીટલમાં આવવાનો નિર્ણય કર્યો ને 26 જાન્યુઆરીના દાખલ થયા ને સુખરુપ ઓપરેશન થઈ ગયું. 

ખર્ચો પણ 2700 આસપાસ. ઓપરેશન પછી ઘરે ગયા ને ફરી બતાવવા આવ્યા ત્યારે મને મળવા ઓફીસ આવ્યા. 

'શરીરમાં નબળાઈ છે. પણ હવે શાંતિ છે બેન. આ નારણભાઈએ તાણ કરી ના હોત અને તમે અમે સાથે છીએ એવું ના કહ્યું હોત તો કદાચ ઓપરેશન ના થાત. મને નવું જીવતદાન આપ્યું. તમારો ખુબ આભાર' એવું એમણે કૃતજ્ઞતા ભાવથી કહ્યું.

મે કહ્યું, 'મદદ તો અમારા દુબઈમાં રહેતા કૃષ્ણકાંત અંકલને ઈન્દિરા આંટીએ કરી. આભાર તેમનો માનવો ઘટે. એમણે  જ તમને સાતા રહે એ મદદ કરવા કહ્યું છે'

એમણે કહ્યું, આ દવાના ને સીવીલથી દિયોદર જવા રીક્ષા ભાડે કરી તે એના થઈને 5,000ની મદદ કરશો તો મને ઘણું થઈ રહેશે. ને ક્રિષ્ણકાંત ભાઈને મારા પ્રણામ. ભગવાનના એ દેવદૂત..

કેવો પવિત્ર શબ્દને કેવી પવિત્રભાવના. વધારાનું લેવાની જરાય લાલચ નહીં. વળી હીન્દી ફીલ્મોમાં બતાવે એવી મા તો ફીલ્મી હોય હરીભાઈ તો ખરી મા હતા.. મે કહ્યું, તમારા જેવી મા દરેક મા વગરના બાળકોને મળે એવી પ્રાર્થના કરુ.. એ મંદ હસ્યા.

અમે વાતો કરતા હતા ત્યાં એનો દિકરો આવ્યો ને કહ્યું, જઈએ પપ્પા. ને હરીભાઈ ઊભા થયા. મે એમના દીકરાને કહ્યું, 'તારા બાપાનો ગણ હંમેશાં યાદ રાખ જે. આવા બાપા નસીબવાળાને મળે...' 

એણે કહ્યું, 'એમણે અમારા માટે જે વેઠ્યું એ બધું એ જાણીએ. ચિંતા ના કરો.  અમારુ બાળપણ એમણે ઊજાળ્યું હવે એમનું ઘડપણ અમે ઊજાળશું..'

#mittalpatel #vssm #health

#help #mother #motherhood

#vssm #nomadic #denotified