The nomadic and denotifed communities are demanding better treatment from police and freedom to practice their profession with dignity...

“Hey,  where are you from? Where have you brought these bedsheets from?”

“Saheb, we are Salat. We sell these bedsheets. Our ancestors made and maintained flour mills. But since manual flourmills have become redundant, we had to chage our occupation and now sell such bedsheets to earn living.”

Nomadic Community with Mittal Patel in their settlement

“Do you have a license to sell? Show us the invoice to your purchases!

“Saheb, we do not have any license, here is the bill.”

“This is not a valid invoice, we need the bill with GST, this is illegal.”

“But, Saheb!!”

“No, this cannot be allowed!”

The nomadic and de-notified communities who have always
sustained themselves on traditional occupations
are facing such challenges.

“Saheb, you take whatever you want, we are illiterate. We don’t even know from where can we access the ID card required to do this business.”

“Give me four bedsheets!”

This is what the police do to harass such honest and poor bread-earners. Sometimes it is the goods while other days it is a note of Rs. 500!

Why are we harassed in such a manner when our occupation is valid? We do not rob or snatch from anyone, we work hard, walk from one village to another, carry heavy load in this heat and rain.  Give us a valid identity card so that we do not face such accusations.

Salat men selling their bedsheets

The nomadic and de-notified communities who have always sustained themselves on traditional occupations are facing such challenges with the collapse of the age-old professions. The occupations they are into now are as legit as the traditional occupations were. They are demanding better treatment from police and freedom to practice their profession with dignity.”

We are supporting their claim and demand to work with dignity, are you??

‘અલ્યા એય તમે ક્યાંના? આ ચાદરો ક્યાંથી લાવ્યા?’ ‘

સાહેબ અમે સલાટ. ચાદરોનો ધંધો કરીએ. ઘૈડિયા ઘંટી ટાંકતા ને વેચતા પણ હવે ઘંટીઓ રહી નઈ એટલે ચાદરો વેચવા ગોમે ગોમ ફરીએ. ચાદરો અમદાવાદના વેપારી કનેથી લાયા.’

‘ચાદર વેચવાનું લાયસન્સ છે? ચાદરોનું બીલ બતાવો?’

‘સાહેબ લાયસન્સ નહીં. બીલ આ રહ્યું.’

‘આ બીલ ના ચાલે. ખોટા ધંધા કરો છો.. જી.એસ.ટી.વાળુ બીલ જોઈએ. આ બધુ ગેરકાયદેસર’

‘પણ સાહેબ’

‘ના ચાલે.. ‘

‘તમાર જે જોઈએ એ લઈ લો સાહેબ, અમે અભણ અગૂંઠા છાપ. પાસુ આ ધંધાનું ઓળખોપત્ર માંગો એ ચો મળે ઈનીયે ખબર નહીં.’

‘ચાર ચાદર આપી દે...’

બસ ચાદર કે બસો પાંચસો રૃપિયા પડાવીને ગરીબની આંતરડી કકડાવીને જતા રહે...

પરંપરાગત વ્યવસાય કરનાર વિચરતી વિમુક્ત જાતિઓનો આ પ્રશ્ન... 

‘અમને કેમ આવી હેરાનગતિ. અમે જુઠ્ઠા ધંધા નથી કરતા ના કોઈનું ઝૂંટવીને લઈએ. તોય પેલા ધંધો નથી કરવા દેતા. તે અમને અમે જે ધંધો (વ્યવસાય) કરીએ ઈનું ઓળખપત્ર આપો.’

પરંપરાગત વ્યવસાય કરીને જીવનારા વિચરતી વિમુક્ત જાતિઓના લોકોની આ માંગ...

અમારો એને ટેકો ને તમારો?