Lets all together build Shambhu's home...

Mittal Patel with Shambhu's teacher Parasbhai 
visits Shambhu's home

 "Shambhu studies in my school. However he remains absent most of the days. He remains present just 5-6 days in a month. I went to see Shambhu at his house to find out the reason why he remains absent. What I saw was shocking" Parasbhai is a sympathetic & sensitive teacher in a medium school in Gutal Village in Kheda District. What Parasbhai described made us go to Shambhu's house.

Shambhu's father expired when he was just 3 months old. He was running a tyre puncture repair shop. He had cancer & was detected at a very last stage and there was no time left to treat him. Shambhu's mother was young so her father in law got her remarried to another person.  It was decided that after the mother is settled she will take Shambhu with her. Unfortunately that did not happen as even his mother expired when Shambhu was just 1.5 years old. Shambhu became an orphan when only 1.5 years old.

When Shambhu's father was detected with cancer, Shambhu fell ill. It was detected that he suffered from a disease which reduced his protein levels. It would take a long time to treat this illness. Shambhu's grandparents both worked as labourers on the farm. With their earnings they barely managed to survive. Also they had to keep some cash handy because Shambhu required to be taken to the hospital all of a sudden. Sometimes he even had to be admitted to the hospital.  Financially they were in a very precarious situation. The old couple stayed in a temporary structure with just a shed in Gutal. No vehicles even can reach there. They kept some goats with them in the shed. The shed got dark even during the day. 

Someone told the grandfather to take Shambhu to a kidney hospital in Ahmedabad. Shambhu's treatment is ongoing at that hospital. It is free but there are expenses of travelling & food. The money was spent in food and there was no saving to build a proper home.

The Grandparents were more than 65 years old. They could not work but yet had to take care of Shambhu. Shambhu is now 14 years old. For another 4 years till he is 18 , the grandparents will have to take care & run around for Shambhu.

The grandparents badly wanted a concrete home. It was their desire for so many years. We decided to construct a house for them. Also helped him (Dada) set up some work which he could do without running around. He said that he can do the work of puncture repairs which his son used to do but he doesn't have money to buy equipment to start the puncture repair shop. We decided to help him for that too. Even Shambhu wants to work in the puncture repair shop. Amazing family. Quite contended.  We also helped in getting the "Antyodaya" card for the family. Now they get more food grains from the ration shop. Our colleague Rajnibhai & Mamlatdar Smt Jaiminiben helped in getting the "Antyodaya" Card without delay. We also decided to give them a food kit so that they do not have to worry about food.  Once Dada's puncture business is set he may not even need a food kit from us.

We do not like to ask the caste of the person whom we help. However after I saw Dada , I somehow felt that I knew him. So when I asked him his caste, he said " Baraiya". It reminded me of Pandit Ravishankar Maharaj. Panditji has worked a lot for Baraiyas. When we were leaving, Dada offered us some dried spices.  We refused, telling him to keep them so that they could be sold for some money. He said that this is for school children but for the last couple of days he could not go to school.

What can we say ? Dada doesn't have much to donate but out of whatever little he had he was magnanimous to give to the society. Salute to him for this wonderful attitude.

Many thanks to Parasbhai. He was Shambhu's favourite teacher. Parasbhai was a perfect example of how an ideal teacher should be. I will write more about him later. I am sure every school in the country would love to have a teacher like him. 

Kheda is very prosperous. Can we not build a home for Shambhu ? Just Rs 1.5 lakhs will build a home for him. Dada's dream will also come true. Lets all together build Shambhu's home.

ખેડા વાસીઓ જોગ.... 

'શંભુ મારી નિશાળમાં ભણે પણ એ મહિનામાં માંડ પાંચ સાત દિવસ હાજર રહી શકે. સતત ગેરહાજર રહેવાનું કારણ જાણવા હું શંભુના ઘરે ગયો ને જે જોયું એનાથી હલી જવાયું..'

પારસભાઈ ખેડાના ગુતાલની માધ્યમીકશાળાના એકદમ સંવેદનશીલ શિક્ષક. એમણે શંભુની  જે સ્થિતિ જોઈ એ અમને વર્ણવી ને અમે પહોંચ્યા શંભુના ઘરે.

શંભુ ત્રણ મહિનાનો હતો ત્યારે એના પિતા ગુજરી ગયા. ગામમાં એ ટાયર પંક્ચરની દુકાન ચલાવતા. એમને કેન્સર થયેલું પણ ખબર છેલ્લી ઘડીએ પડી. શંભુના દાદા કહે, 'કુદરતે એની સારવાર કરાવવાનો પણ વખત ન આપ્યો.'

શંભુની મા જુવાન એ આખી જિંદગી રંડાપો વેઠે એ શંભુના દાદાને ગમે એવું નહોતું. એમણે એને સમજાવીને બીજે વળાવી. પોતે પિતા તરીકે એનું કન્યાદાન કર્યું. વહુએ કહેલું કે, શંભુને એ એક વખત બધુ ગોઠવાઈ જશે પછી લઈ જશે. પણ એવું થયું નહીં. શંભુ દોઢેક વર્ષનો થયો હશે ત્યાં એની મા માંદગીમાં પટકાઈ પછી ઊભી જ ન થઈ.

આમ શંભુ મા-બાપ વગરનો થયો. 

શંભુના પિતા ગુજરી ગયા એ વખતે શંભુ ખુબ બિમાર પડ્યો. દવાખાને લઈ ગયા ત્યારે ખ્યાલ આવ્યો કે એના શરીરમાંથી પ્રોટીન ઘટી જાય છે. વળી આ બિમારી લાંબી ચાલવાની. શંભુના દાદા અને દાદી બેય ખેતમજૂરી કરે. હખડડખળ ઘર ચાલે. એમાં શંભુને ગમે ત્યારે હોસ્પીટલ લઈને દોડવાનું થાય એટલે એ પૈસા સાથે જ રાખવા પડે. 

આર્થિક રીતે દાદા સાવ ઘસાઈ ગયા. હાલ એ છાપરાંમાં રહે. ગુતાલના કોઈ પરામાં એમનું આ છાપરુ.. વાહન પણ ત્યાં ન જાય. આ છાપરામાં દાદા થોડી બકરીઓ રાખે તે પણ બાંધેલી. આખુ છાપરુ સખત અંધારીયું. 

દાદા ને કોઈએ અમદાવાદ કીડની હોસ્પીટલમાં શંભુને લઈ જવા કહ્યું ને હાલ શંભુની ત્યાં સારવાર ચાલે. દર મહિને હોસ્પીટલ જવાનું. ક્યારેક દાખલ થવાનું પણ સ્થિતિ ગંભીર થાય તો કરવું પડે. 

સારવાર મફત થાય પણ ત્યાં જવા આવવાના ખર્ચા ને સારવાર પછી શંભુ લેવાઈ જાય તે એને થોડું સરખુ ખવડાવવું પણ પડે ને... આમાં બચત તો શક્ય જ નહોતી. એટલે ઘર પણ ન થયું. 

દાદા દાદીની ઉંમરેય 65 વર્ષથી વધુની થઈ. કામ થાય નહીં છતાં શંભુ માટે દોડવું પડે. 

શંભુ હાલ 14 વર્ષનો થયો.18 પછી એની સારવાર એ રીતે થશે કે પછી હોસ્પીટલના દોડા બંધ અથવા ઓછા થઈ જશે પણ ત્યાં સુધી દાદાના માથે ભાર..

દાદાની ઈચ્છા એક રૃમનું ઘર થાય એવી વર્ષોની. એમની સ્થિતિ જોઈને ઘર બાંધી આપવાનું તો નક્કી કર્યું જ. સાથે દાદા બેઠા બેઠા કાંઈ કામ આવડે તો એ કરવા મદદ કરીએનું પુછ્યું તો એમણે કહ્યું, 'ટાયર પંચરની દુકાન થઈ શકે. મારા દીકરો એ કરતો. એ મને ફાવે. પણ મારી પાસે એ શરૃ કરવા જે સાધનો લાવવા પડે એના પૈસા નથી.'

અમે એમાં પણ મદદ કરીશું.

શંભુને પણ મોટા થઈને ટાયર પંચરની દુકાન પર એના પિતા કામ કરતા એમ કરવું છે. 

ગજબ પરિવાર એકદમ સંતોષી.

આ પરિવારને અંત્યોદય કાર્ડ મળે તે માટે અમારા કાર્યકર રજનીભાઈએ નડિયાદ મામલતદાર શ્રી જૈમિનીબેનને વાત કરીને એમણે તુરત કાર્ડ કાઢી આપ્યું. હવે વધારે અનાજ મળશે. અમે પોતે પણ દર મહિને રાશનકીટ આપીશું જેથી એમને નિરાંત રહે. આમ તો ધંધો સેટ થઈ જશે પણ કદાચ અમારી કીટની એમને જરૃર નહીં રહે પણ ત્યાં સુધી કરીશું. 

આમ તો ક્યારેય કોઈ વ્યક્તિને એમની જાતિ પુછવી ગમે નહીં પણ કાકાને મળ્યા પછી જાણે ઘણા વખતથી ઓળખતી હોવું એ લાગ્યું. છેવટે પુછ્યું દાદા તમારી જ્ઞાતિ કઈ ને દાદાએ કહ્યું,  'બારૈયા..'

પૂ. રવીશંકર મહારાજ(દાદા) યાદ આવ્યા. દાદાએ બારૈયાઓ માટે ઘણું કામ કરેલું... અમે એની વાત કરી નીકળી રહ્યા હતા ત્યાં દાદાએ અમને રોક્યા ને કહ્યું,

 'કોકડીઓ લેતા જાવ..'

રાયણની સુકવણીને કોકડી કહે, મે કહ્યું, 'રાખો દાદા તમે વેચશો તો પૈસા મળશે..'

એમણે કહ્યું, 'અરે હોય કાંઈ આ તો નેહાળમાં છોકરાંઓ ખાય એ માટે સુકવેલી. મારે નેહાળ આપવા જવાનું છે પણ સમય નતો મળ્યો. આ બે ચાર દાડામાં આપી આઈશ.'

શું કહેવું?

દાદા બહુ મોટા દાન કરી શકે એવી મૂડી એમની પાસે નથી પણ જે છે એમાંથી એ સમાજને આપવાનું કરે. એમની આ ભાવનાને પ્રણામ કરવા ઘટે..

પારસભાઈનો ઘણો આભાર. શંભુના એ પસંદીદા શિક્ષક.. શિક્ષક કેવા હોવા જોઈએ એનું એ ઉત્તમ ઉ.દા.. એમના વિષે વિગતે ફરી ક્યારેક લખીશ. પણ દેશની દરેક શાળા આવા શિક્ષક ઈચ્છે છે એવું ચોક્કસ કહી શકાય. 

ખેડા બહુ પૈસાદાર વર્ગનો પંથક. શું આપણે શંભુનું ઘર બાંધવામાં મદદ ન કરી શકીએ?

દોઢ લાખ જેટલી રકમ ભેગી કરીએ તો શંભુ ઘરવાળો થઈ જાય. ને શંભુના દાદાનું સ્વપ્ન પણ પૂર્ણ થાય. 

તો ચાલો સાથે મળી પ્રયત્ન કરીએ.. 

#MittalPatel #vssm #shambhu #helpingpeople #kheda #gujarat  #ONGC

Shambhu with her grandparents at his home

Grandparents could not work
but yet had to take care of Shambhu

The current living condtion of Shambhu

Shambhu suffered from a disease which reduced
his protein levels