The families who had gathered to present their case before the District Collector.. |
A couple of years back a substantial number of families walked out of the infamous Vadia to start their life afresh!! The intent behind this movement was not only to walk away from the physical space of Vadia but also from the occupation practiced in Vadia and stigma attached to being from that village. Sadly though the stigma just does not seem to let them be!! A recent episode has brought back the pain of belonging to Vadia in the lives of these nomadic families.
“Our daughters are teased and harassed when they go to fetch water. Our neighbours keep inquiring, if we are from Vadia!! We left Vadia and inspite of trying so hard Vadia just isn’t prepared to let us be!! Until now no one had sensed that we belonged to Vadia but ever since one of the daughters belonging to Vadia has eloped the horrors have come back knocking our doors. The grocers, the houses we work at all of them have sensed our identity and they want us to vacate the huts we stay in, what are we supposed to do now? Where do we go with our young daughters, we do not want to return to Vadia, we do not want our daughters to fall prey to prostitution!! We would be extremely thankful to the government if it helps us find a place to create a roof on head and live in peace!!” This was the collective urge of the pain stricken families who once stayed in Vadia.
On 26th September 2016 Rameshbhai, Soni Ma, Ani Masi and 40 other individuals, once belonging to Vadia and VSSM’s Shardaben reached the Collector’s office to make a concrete presentation of their issues. Since last two years we have been requesting to the authorities to allot plots to these families. As evident it is the officials have preferred to avoid the requests. Obviously, the endurance levels of these families are withering. “We have been asked to leave our current lodging and now that everyone knows we are from Vadia finding a new place is going to be impossible. Under such circumstances it would be wise if we built our shanties in the compound of the Collector’s office!!
If the authorities continue to ignore the repeated requests the families will be left with no choice but to take such extreme steps, since now they have no other place to call home!!!
We would want a peaceful resolution to the issue and hope the authorities understand the conditions of these families and provides them with some place to build their homes!!!
સરાણિયા પરિવારોને પ્લોટ મળે તે માટે vssm દ્વારા રજૂઆત કરવામાં આવી...
બેન પાણી ભરવા જતી અમારી દીકરીઓની છેડતી કરવામાં આવે છે. તમેય વાડિયાના છો એવું અમારા છાપરાંની આજુ બાજુ રહેતા લોકો પૂછે છે. શું જવાબ આપવો. ગામમાં ચાલતા ખરાબ ધંધાથી અમે કંટાળ્યાતા અને એટલે જ અમે ગામ છોડ્યું હતું. પણ જુઓને વાડિયા અમારો પીછો છોડતું નથી. એનાથી અમે મથીયે તોય છૂટા થઈ નથી શકતા. અત્યાર સુધી પાલનપુરમાં રહેતા પણ કોઈને ખબર નોતી કે અમે વાડિયાના છીએ પણ ગામની એક છોકરી ભાગી અને એના કારણે આખા બનાસકાંઠામાં ખબર પડી. અમારા છાપરાંની બાજુમાં રહેતા દુકાનવાળા, સોસાયટીવાળાનેય ખબર પડી કે અમે વાડિયાના એટલે હવે બધા લોકો અમારાં છાપરાં ખાલી કરાવે છે. શું કરીએ?
જુવાન દીકરીઓને લઈને અમે ક્યાં જઈએ. અમારે એ ગામમાં જવું નથી, એ ગામનો કોઈ પુરાવોય નથી જોઈતો, અમારી દીકરીઓને અમારે ખરાબ ધંધાય નથી કરાવવા. અમને માથુ ઘાલવા અમારી એક જગ્યા મળી જાય તો આખી જીંદગી સરકારના આભારી રહીશું.
પોતાના માથે લખાયેલી વાડિયાના નામની છાપ ભૂંસવા પ્રયત્નો કરતા રમેશભાઈ, સોનીમા, અનીમાસી વગેરે જેવા 40 વ્યક્તિઓ તા.26 સપ્ટેમ્બરના રોજ કંટાળીને કલેક્ટર કચેરીએ vssmના કાર્યકર શારદાબહેન સાથે રજૂઆત માટે ગયા. આમ તો vssm દ્વારા આ પરિવારોને પાલનપુર આસપાસમાં રહેણાંક અર્થે પ્લોટ મળે તે માટે છેલ્લા બે વર્ષથી રજૂઆતો કરી રહ્યા છીએ પણ કોઈ જવાબ નથી. આ પરિવારો કહે છે, ‘હાલમાં જ્યાં રહીએ છીએ ત્યાંથી વાડિયાના છો એમ કહીને કાઢી મૂકે છે અને હવે તો આખા પાલનપુરમાં ખબર પડી ગઈ કે અમે વાડિયાના છીએ એટલે કોઈ પોતાના ત્યાં રહેવા નહીં દે. આવામાં કલેક્ટર કચેરીએ જ ડંગા લઈને બેસવાનું નક્કી કરી રહ્યા છીએ.’
સરકાર ના સાંભળે તો ના છૂટકે આવા નિર્ણયો પણ કરવા પડે. ખેર અમે તો આશા રાખીએ કે કલેક્ટર આ પરિવારોની વેદના સમજે અને એમને કોઈ જ પ્રકારના આંદોલન કે ઘરણાં વગર રહેણાંક અર્થે પ્લોટ મળે...
ફોટોમાં રજૂઆત માટે આવેલા પરિવારો..
No comments:
Post a Comment