Adhgam's Vala Ba shows Awareness about Water Conservation

Mittal Patel talking to Vala Ba at Adhgam

Vala Ba is a very sharp and smart farmer from the village of Adhgam in Kankrej block. He worked tirelessly along with the Sarpanch and the leaders of his village to ensure that the lake of his village was deepened as a part of our drive mitigate the crippling water situation in drought prone and arid Banaskantha. Eventually the lake did get excavated through the support of Gems and Jewellery National Relief Foundation. However, Gujarat has experienced weak monsoon this year resulting into deficient water in its traditional water bodies. The government did supply water through the Narmada Project eventually brimming up this lake.

The ground water levels in the region have gone to a low of 800 to 1000 feet. In absence of any alternate irrigation facilities the farmers have been pumping out the water to meet all their irrigation needs. Now, with the water in the lake they do not require to pump out the groundwater.

Motisar Talav filled with water in Adhgam

Vala Ba knew that if water reached the lake he would be able to recharge his failed bore-well and that is what he did. Using a 5 HP pump she injected water into the dried bore-well and recharged it. He is now able to draw water from 500 feet. If all the farmers in the region portrayed this wisdom we might be able to get respite from this worsening water situation. Our very wise Vala Ba exhibited this foresight and acted upon it.

Our respected Rashminbhai who has been the reason we plunged into Water Management always tells us, “If we can succeed in diverting  the flood waters into the ground, the ground water tables would rise up drastically!! All we need to do is plan better.”

Mittal Patel and Naranbhai with Vala Ba at Adhgam

Had the lake of Adhgam village filled up with rain water, we would have rejoiced even more. The Narmada waters will help the farmers and also succeed in recharging the ground water levels.

We are grateful to Gem and Jewellery foundation and Rashminbhai for their guidance and support. If not for their support such tasks would have been challenging to achieve.

The video is about the ongoing excavation works and the delight people experienced after the lake brimmed up.

And a picture with our dear Vala Ba!!

ગુજરાતી અનુવાદ

વાલા બા બહુ હોંશિયાર ખેડુત. કાંકરેજ તાલુકાના અધગામમાં એ રહે. પોતાના ગામનું તળાવ ઊંડુ થાય એમાં સરપંચ ને ગામના અન્ય સાથે એ ખુબ મથે. એમના ગામનું તળાવ જેમ એન્ડ જવેલરી નેશનલ રીલીફ ફાઉન્ડેશનની મદદથી અમે ખોદાવ્યું. પણ વરસાદ પડ્યો જ નહીં. 

જો કે સરકારે આ ગામનું તળાવ નર્મદાની પાઈપથી ભરાવ્યું. ને અમને તળાવ ઊંડા કર્યાનું લેખે લાગ્યા જેવું લાગ્યું.

ગામમાં બોરવેલ ઘણા ને ખેડુતો ભુગર્ભમાંથી પાણી ઉલેચી ખેતી કરે. એટલે પાણીના તળ 800 થી 1000 ફૂટ ઊંડા પહોંચ્યા. પણ તળાવ ભરાવવાનું જ્યારથી શરૃ થયું ત્યારથી ભુગર્ભમાંથી પાણી ઉલેચાવાનું પ્રમાણ ઘટ્યું.

વાલાબાએ તળાવમાં પાંચ હોર્સ પાવરની એક મોટર મુકીને પોતાના ફેઈલ ગયેલા બોરવેલના કાણામાં પાણી ઉતારવાનું કર્યું. છેલ્લા ઘણા વખતથી થતી આ પ્રક્રિયાના લીધે તેમને 500 ફુટે પાણી મળવાનું શરૃ થયું.

આ થઈ વાત વોટર રીચાર્જની. દરેક ખેડુત આવી સમજણ રાખે તો કેટલું મોટું કામ થાય એટલે જ વાલાબા માટે વિશેષ માન થયું.

આદરણીય રશ્મીનભાઈ જેમણે અમને પાણીના કામો કરવા પ્રેર્યા એ હંમેશાં કહે ક્યાંય પણ પુર આવે અને પુરનું બધુ જ પાણી જમીનમાં ઉતારવામાં આવે તો પાણીના તળ કેટલા ઊંચા આવી જાય.. આ માટે બસ સુદ્રઢ આયોજનની જરૃર છે.

ખેર અધગામનું તળાવ નર્મદાના પાણીની ભરાયું. જોઈને રાજી થયા. છીછરુ તળાવ અમે ખોદાવ્યું એટલે તળાવમાં પાણી વધુ વખત ટકશે ને ખેડુતોને ફાયદો પણ થશે. સાથે પાણી જમીનમાં ઉતરવાનું પણ ખરુ.

આભાર જેમ એન્ડ જેવલરી નેશનલ રીલીફ ફાઉન્ડેશન, આદરણીય રશ્મીનભાઈનો... આપની મદદ અને માર્ગદર્શન ના મળ્યું હોત તો આ કામો થવા મુશ્કેલ હતા. 

તળાવ ખોદકામ વખતે ને તળાવ ભરાયા પછી ગામલોકોએ કરેલી વાતો વિડીયોમાં મુકી છે ગમશે એ આશાએ મુકુ છું,

સાથે ખુબ સુંદર સમજણવાળા વાલા બા સાથેનો ફોટો પણ...

Hope for a Single Window System for the Marginalized

Can’t we have a single window system to attend the numerous tasks of the marginalized communities.…

Mittal Patel talking to the people of the nomadic community

Nine years is not a small period, there are families who have been waiting for the past nine years for their applications to see the light of the day!!! Each day begins with a hope that today might be the day they receive the good news of their  application being sanctioned!!

How can we think of re-birth when this life has been  all about the unaccomplished wishes. They talk about detachment honestly, there is nothing for us here to be attached too. You wouldn’t be clinging to these shanties or these torn durries.  Will you ?? When death finally comes we would feel relieved to be free from this life of deprivation. They say all the unfulfilled desires will be carried forward. We fear that what if we get the same fate in our next birth, what if we still had to wait for decades to acquire a ration card or  house in our other life. And our eyes will continue to dream of the day when we will actually hold our ration card or will not? To tell you the truth, we  dread such  after-life…..

It is not so difficult to issue ration card or sanction a small plot of land. If the lawmakers have the will to serve the poor this is the easiest task to implement.  What is difficult though, is to stop playing games, they need to stop sending us from table to another table. We are tired of these constant rounds to the offices of Mamlatdar, Deputy Collector, Collector, Sachivalay…..

We do not have anything to clean or tidy up but you  have this practice  of cleaning your homes and offices before Diwali, right? This Diwali why not choose to clean the dust that has gathered over our applications and files and give us a brighter Diwali. Bring that light in our life this festival is associated with.

Personally, I too get tired these days with the never ending wait for sanctions and approvals. While for this utterly honest and humble communities such wait is proving to be exhausting. Isn’t there a single person in the system who really cares for the poor?

Optimism... and hope...

Gujarati Translation

સીંગલ વિન્ડો સીસ્ટમ તકવંચિતોના સાવ સામાન્ય કહી શકાય તેવા કામો માટે ના થઈ શકે?

સાવ સાવ સામાન્ય કહી શકાય તેવી બાબતોમાં નવ વર્ષ લાગી જાય... નવ વર્ષ એ કાંઈ નાનો સમય ગાળો છે?

'આંખો આજ મળશે કાલ મળશે એવા સ્વપ્ન જોતા જોતા જ બંધ થઈ જાય.

લોકો પુનઃજન્મની વાત કરે. અમારો જીવ તો ના પુરા થયેલા સમણાંઓમાં જ રહ્યો. લોકો કહે દુનિયામાંથી જતી વખતે ઈશ્વરનું સ્મરણ કરો. આ માયામાંથી મુ્કત થઈને જાવ. ભગવાનમાં જીવ પરોવો. હું કહુ કે, માયા ક્યાં આપી જ છે તે એમાં જીવ રહી જાય. બે ચાર ગાભાના ગોદડા ને ઠીબામાં શું જીવ રહી જાય.. આમ તો છૂટ્યાનો હાશકારો થાય પણ પછી આગળ પણ આજ માયા મળશે અને ઘર કે રેશનકાર્ડની રાહમાં ફરી આવતા જન્મેય ક્યાંક આંખ મીંચાશે તો? સાચુ કહુ તો બીક લાગે છે આ ભવભવના ફેરાઓથી...

કશીએ ખેવના અધુરી મુકીને નથી જવું... રહેવા ટુકડો જમીન ને રેશનકાર્ડ ને એવું જ કાંઈક બીજુ મળે એની મનેચ્છા સેવી... આ બધુ આપવું બહુ અઘરુ નથી. અમારા જેવા ગરીબોને મદદ કરવાની ચાહના હોય તો બધુયે થાય...

પણ એ માટે ફાઈલ ફાઈલ રમવાનું બંધ કરવું પડે... બાકી તો મામલતદાર થી લઈને પ્રાંત કલેક્ટર થી લઈને કલેક્ટર થી લઈને સચિવાલયના ધક્કા...હવે થાક્યા ભ'ઈ સાબ. 

દિવાળીમાં ઘરમાં પડેલો કચરો તમે બધા સાફ કરો છો ને? તમે એટલા માટે લખ્યું કારણ અમારી પાસે તો સાફ સફાઈ કરવાનું રાચરચીલું હોતતો જોઈતું તુ શું. ખેર આ દિવાળીની સફાઈની જેમ કચેરીમાં પડેલી ફાઈલો પરની ધૂળ હટાવવાનું ને એની સફાઈ સાચા અર્થમાં થાય તો અમારીએ દિવાળીએ સુધરી જાય... '

વ્યક્તિગત રીતે હુંય થાકુ છું તો અમારા આ સાવ સીધા સાદા માણસો માટે તો આ માયાજાળ હંફાવનારી સાબિત થઈ રહી છે. સીસ્ટમમાં એવો કોઈ માણસ ના હોઈ શકે જે આવા લોકો માટે ખરી નિસ્બત દાખવે...

આશાવાદ.... આશાવાદ... આશાવાદ.... 

"It's okay if we don't get house, please give house to these birds..."

Mittal Patel with Valaba and Okhima

“We have endured this way of living for ages, we can manage to  survive even underneath a tarpaulin but do something for these poor fellows!!! To us they are more than our children, we get up in the middle of night to check if they are all ok. It is our responsibility to take care of them!!”

Who do you think they are talking about??

Valabapa and Okhima Parkara Koli of Benap village are talking about the pigeons they have sheltered. This aging couple live under extremely poor conditions, earning their living as daily wagers. Few years back they bought home a pair of pigeons from Deesa, nurtured them, cared for them more than their own life. The love and protection they showered over the two gradually attracted pigeons from around the area. The couple welcomed them all with open heart. Today they are caretakers of around 2000 pigeons.

The couple are finding it difficult to sustain their family as well as this whooping number of  birds they provide shelter to.

Pigeons at their home made by Valaba

“A parent will never abandon her/his children, how can we even think of disowning this flock. They are  children to us,” expressed Okhima.

The flock of Bapa and Ma is often attacked by other birds and animals of prey. The Shikra/hawk hovering around find it easy to prey upon such a huge flock. “Once we bought plastic net to wrap around the birds’ shelter but after it broke we haven’t been able to buy it again!”

On one occasion Valabapa’s son-in-law had come to attend a function along with his pet dog and the dog killed two pigeons. Valabapa felt so hurt that with folded hands requested his son-in-law to take his dog and leave. Such is his compassion towards his pigeons.

Mittal Patel with Pigeon at Valaba's place

Had they been blessed with enough resources,  Valabapa would have built a house for  his pets. The family survives on bare minimum in such circumstances it is a challenge to meet the needs of this ever growing avian family. Yet with the limited means the family has built this simple looking house for the birds. However,  what they need is a chabutra traditional raised platform like structure for birds.  

We are grateful to Mumbai’s  Maharshibhai who is an avid bird and wild-life enthusiast for contributing towards the construction of the chabutro. It is because of friends and our extended family  like you that we can even imagine of providing protection to not just the humans but to such fauna as well.

Our respects to Valabapa for his unmatched compassion towards these birds.

ગુજરાતીમાં રૂપાંતર 

'અમાર તો મેણીયું હશે તોય ચાલશે પણ તમે આમનું કાંક કરો..

સોકરાં કરતાય વધુ હાસવીએ સે. અન હાસવવા જ પડન. રાતના ઊઠી ઊઠી ન બધા બરાબર સે ક નઈ એ જોવું સુ.'

આટલું વાંચીને આ કોની વાત થઈ રહી છે તેવું લાગે ને? 

વાત છે પારેવાની- કબૂતરની અને કબુતર સાચવનાર બેણપગામના વાલાબાપા અને ઓખીમા પારકરા કોળીની.

સાવ સામાન્ય સ્થિતિમાં રહેતો આ પરિવાર મજુરી કરીને પોતાનું ગુજરાન ચલાવે. થોડા વર્ષો પહેલાં ડીસા ગયેલા ને ત્યાંથી બે કબુતરા લઈ આવેલા ને એ બે ને જીવની જેમ સાચવ્યા ને એમાંથી આસપાસના બીજા બધાય એમની પાસે આવતા થયા. આમ કુલ બે હજાર કરતાય વધુ કબુતરોના એ આશ્રયદાતા બની ગયા. 

પોતાનો સંસાર ને પારેવાનો આ સંસાર ગરીબ પરિવારને નભાવવો અઘરો પડે છે 

'પણ આપણા સોકરાંને ઘરથી થોડા કાઢી મુકાય ઈમ પારેવાય સોકરાં જેવા જ સે તો એમને કેમ કાઢી મુકાય?' એવું ઓખીમાએ કહ્યું.

બાજ પક્ષી આવે ને કબૂતરને પગમાં દબાવીને લઈ જાય. જોઈને બેયનો જીવ કપાઈ ગયો. એટલે કબૂતર બચાવ માટે પ્લાસ્ટીકની જાળી લઈ આવ્યા. પણ આર્થિક હાલત કથળેલી એટલે જાળી એક ફેરા લાવ્યા તૂટ્યા પછી નવી નથી લાવી શક્યા. 

વાલાબાપાના ઘરે પ્રસંગ હતો ને એમના જમાઈ એમનો પાળેલો કૂતરો લઈને વાલાબાપાના ઘરે આવ્યા. 

કૂતરાએ બે કબૂતરને મારી નાખ્યા. વાલાબાપાનો જીવ દુભાવો. જમાઈને બે હાથ જોડીને કૂતરા સાથે પ્રસંગ છોડી ઘેર જવા કહી દીધુ. આવો અદભુત પ્રેમ વાલાબાપાનું આખુ કુટુંબ કબુતકો ને કરે.

પૈસા હોય એ તો બધુયે કરી શકે પણ પૈસા ના હોય. પોતે શેર લાવી ને ખાતા હોય આવામાં જીવદયા કરવી એના માટે તો જીગર ને ખુબ મોટુ મન જોઈએ..

કબૂતર હાલ જ્યાં રહે છે તે જગ્યા નાની છે. મહેનત કરીને પરિવારે કબુતર માટે હાલ દેખાય છે એ ઘર બનાવ્યું પણ જરૃરિયાત મોટી ને કબુતરોને સુરક્ષીત રાખી શકાય તેવા ચબુતરાની છે.

આમ તો મુંબઈના પશુપક્ષી પ્રેમી મહર્ષીભાઈ સાથે આ બાબતે વાત કરી તો એમણે કહ્યું આપણે ચબુચરો બનાવવામાં મદદ કરીશું. આભાર મહર્ષીભાઈ..

વાલાબાપાના પારેવા પ્રેમને પ્રણામ.. અને તમારા જેવા માણસોના કારણે જ આ ધરતી પર માણસ ઉપરાંત અન્ય જીવો જીવી રહ્યા છે નહીં તો માણસનું ચાલે તો.........