A pledge to ensure a bright future for the children of Vadia….

The parents of Vadia do not prefer to send their children to the  government school that exists in Vadia, rendering the school utterly useless. The reason behind this attitude is the nuisance of pimps around the school campus. Parents prefer to avoid their daughters attracting unnecessary  attention of this pimps.  The teachers also are least bothered and interested in teaching this children. VSSM has made numerous appeals to the concerned authorities to look into the matter following which things would change for better but for a couple of days only.  The thought of educating this children kept nagging us all the time. 

The history that Vadia possess and the state of affairs that prevail in this village it was desired that the children be moved out of Vadia, to a place that is healthy for their mental and physical wellbeing. In the past 5 years,  10 boys  from Vadia have been enrolled in  St. Xaviers school and Gurukul. The change these boys as well as their families have undergone is very apparent. This has strengthened our belief that if these children are given a different environment they can flourish. 

Hence, after a lot of internal debate, starting this year we have initiated  a hostel in Tharad for the children of Vaida. 45 children (in the picture below) have taken admission in this hostel. The challenge for us is getting them enrolled in the school at Tharad. Most of these kids who are from  4th to 6th grades are unable to read or write, because of which  the school authorities are showing resistance towards enrolling them. Only 15 children have secured admission yet 30 still remain.  We are determined to enrol all these children in the school soon. 

ગુજરાતીમાં અનુવાદ..

વાડિયાના બાળકોને સારું ભવિષ્ય આપવાનો નિર્ધાર...

વાડિયામાં સરકારી શાળા છે પણ બાળકો ત્યાં ભણવા જાય નહિ. મૂળ તો સરકારી શાળાની આજુબાજુ દલાલોએ પોતાનું સામ્રાજ્ય ઉભું કરી દીધેલું. એટલે મા- બાપ પોતાના બાળકોને શાળામાં મુકવાનું ટાળે. દેહવ્યાપારથી પંકાયેલા વાડિયામાં પ્રાથમિક શાળાના શિક્ષકો પણ બાળકો પર વધુ ધ્યાન ન આપે. 

આ બાળકોના ભણતરની સતત ચિંતા થયા કરે. ગામની શાળા સારી ચાલે એ માટે ઘણી રજૂઆતો કરેલી પણ રજૂઆત કર્યા પછીના ચાર દિવસ સારું ચાલે પછી હતું તેમના તેમ.. 

વળી વાડિયાના સંદર્ભે બાળકો ગામના વાતાવરણમાંથી બહાર નીકળી ભણતા થાય તે વધારે સારું હતું. ગામના  ૧૦ બાળકોને અમે છેલ્લા પાંચ વર્ષમાં સેન્ટ ઝેવિયર્સ school અને ગુરુકુળમાં દાખલ કરેલા. આ બાળકો ખૂબ સારું ભણતા થયા છે અને તેમના થકી એમના પરિવારમાં આવેલું પરિવર્તન પણ અમે જોઈ શક્યા છીએ. એટલે વધુ ને વધુ બાળકો ગામના વાતાવરણમાંથી બહાર નીકળી અને ભણતા થાય તેમ કરવું વધારે જરૂરી હતું. 

ઉપરોક્ત બાબતે ઘણા મનોમંથનના અંતે આ વર્ષે વાડીયાના ૪૫ બાળકો માટે આપણે થરાદમાં જ હોસ્ટેલ શરુ કરી અને થરાદની જ એક શાળામાં એમને દાખલ કર્યા. નીચે ફોટોમાં હોસ્ટેલના બાળકો.

(હાલ આ ૪૫ બાળકોમાંથી કેટલાક તો ધો. ૪, ૫ કે ૬ માં ભણી રહ્યા છે છતાં એમને વાંચતા- લખતા આવડતું નથી. આ બાળકોના દાખલા આપવામાં પણ પ્રાથમિક શાળા- વાડિયાના શિક્ષક આના – કાની કરી રહ્યા છે. ગઈ કાલ સુધી ૧૫ બાળકોના દાખલા મળ્યા છે હજુ ૩૦ બાળકોના બાકી છે.)

Impact of personal follow up by concerned Gov. authority…

Since past 20 years 8 Bharthari families have been staying in Bhoyan village of Banaskatha district. There settlement is a little away from the actual village. The men from these families earn by playing the traditional musical instrument called Ravanhattha. 

When the applications of the Voters ID cards for these families was made it was processed within no time but the hitch came when applications were made for Antyoday ration cards. The Bhoyan village panchyat refused to give necessary documents  to process these applications. Minus the required documents the applications were going nowhere. Hence,  we made another applications taking in account the new regulation that entitles allotment of ration cards based on the Voters ID cards. The Mamlatdar of Deesa Shri. Mukeshbhai Gilva also made a personal visit to the Bharthari settlement to see for himself the conditions in which these families survived. Looking at the situation he made an on the spot  decision to issue Antyoday Cards to these families. The Antyoday cards entitles each family 35 kgs of free food grains. When the Bharthari families took their cards to the PDS shop the shopkeeper began inquiring how did the families get the Antyoday card?? He would not honour the card and refused the give the families the grains. The matter again reached the Mamlatdar. Shri Mukeshbhai made a call to the PDS shop owner. His phone call fixed the issue. The shop owner started giving the entitled supplies to Bharthari families. In fact the shop owner hardly gives the entitled grains to the other families in the village but when it come to the Bharthari families he gives  all the ration. If there is some delay Shri. Mukeshbhai gives a call and the issue is solved!!! This is the impact  a regular follow up by concerned authorities  has on a non functional and corrupt system.

It was just last year when VSSM team member Ishwarbhai was in the settlement to fill up forms for ration card he found Pratapbhai,  one of the leaders from the settlement completely drunk. Ishwarbhai spoke to Pratapbhai’s wife and informed her that VSSM does not work with people with addictions. Pratapbhai overheard the dialogue. Other community members were also present at the same place at that time. All of them pledged at that very moment to give up alcohol and other addictions!! Since past one year the community members have been decent. They have also enrolled their children in the village school. All this for a promising future the Bharthari families are so much longing for and looking at their commitment we feel they are on the right path…..

ગુજરાતીમાં અનુવાદ...

બનાસકાંઠાના ભોયણગામમાં ૮ ભરથરી પરિવારો છેલ્લા ૨૦ વર્ષથી ગામથી દુર તળાવની બાજુમાં રહે. આ પરિવારના પુરુષો રાવણહથ્થો વગાડવાનું કામ કરે. એમના મતદારકાર્ડ માટે અરજી કરી અને કાર્ડ સરળતાથી નીકળી ગયા. પણ રેશનકાર્ડ માટે પંચાયત દાખલો ન આપે. વિચરતી જાતિને મતદારકાર્ડના આધારે  રેશનકાર્ડ આપવાના ઠરાવના આધારે આપણે રેશનકાર્ડ માટે અરજી કરી. સાથે સાથે ડીસા મામલતદાર શ્રી મુકેશભાઈ ગીલવાને આ પરિવારોની પરિસ્થિતિ જોવા રૂબરૂ વસાહતમાં આવવા આમંત્રણ આપ્યું. તેઓ વસાહતમાં આવ્યા આ પરિવારોની હાલત જોઈ તેમને તત્કાલ આ પરિવારોને અંત્યોદય રેશનકાર્ડ ફાળવ્યા. (અંત્યોદય રેશનકાર્ડ હેઠળ ૩૫ કી.ગ્રા. અનાજ આપવાની જોગવાઈ છે) આ પરિવારો રેશનકાર્ડ લઈને ગામની સસ્તા અનાજની દુકાનમાં ગયા તો સૌથી પહેલા દુકાનદારે એમને કહ્યું, ‘આ કાર્ડ તમે ક્યાંથી લઇ આવ્યા?’ વિગતો જાણ્યા પછી પણ તે આ પરિવારોને અનાજ ના આપે. આખરે મામલતદાર શ્રી પાસે રજૂઆત કરવામાં આવતા તેમણે દુકાનદારને ફોન કર્યો. તે પછી આ પરિવારોને અનાજ મળવાનું શરુ થયું. આમ તો મોટાભાગે દુકાનદારો કાર્ડમાં લખ્યા પ્રમાણેનું અનાજ ભાગ્યેજ આપે પણ ભરથરી પરિવારના સંદર્ભે એમને પૂરું અનાજ આપવું પડે છે ક્યારેક અનાજ આપવામાં મોડું થાય તો તુરત મામલતદાર શ્રીનો ફોન દુકાનદાર પર આવી જાય છે.  એક અધિકારી સામાન્ય માણસોનું આ પ્રકારે ધ્યાન રાખે તો કેટલો ફર્ક પડતો હોય છે એનું ભરથરી વસાહત ઉત્તમ ઉદાહરણ છે.

એક વર્ષ પહેલાની વાત છે રેશનકાર્ડના ફોર્મ ભરવા vssmના કાર્યકર ઈશ્વરભાઈ આ વસાહતમાં ગયા. તે વખતે વસાહતના આગવાન પ્રતાપભાઈએ દારૂ પીધેલો. ઈશ્વરભાઈએ એમની પત્ની સાથે વાત કરી અને વ્યસન કરતા લોકો સાથે અમે કામ નથી કરતા એ જણાવ્યું. પ્રતાપભાઈ પણ આ વાત સાંભળતા હતા એ તથા વસાહતના અન્ય લોકો ઈશ્વરભાઈ પાસે આવ્યા અને આજથી જ વ્યસન બંધ એમ કહી એમને એમના માતાજી સામે જળ મુક્યું. એ વાતને એક વર્ષ થયું. તેઓ વ્યસનમુક્ત થઇ ગયા છે. એમનાં બાળકો શાળામાં જતા નહોતા એમને ગામની શાળામાં દાખલ કર્યા છે.