The police books Dawood and then bails him!!!

This is in continuation to the story we shared with you a couple of days back. The Local Crime Branch had ordered the Dafer men guarding the grainy land of a cow shelter to be present at the police station by 28th July with weapons they owned or else be prepared to face consequences. Since the men did not have any weapons what should they present and why should they go to the police station. When Razakbhai, the leader of the settlement had narrated this matter of the visit and demand by the police to us we had advised them not to go to the police station. They did exactly what we had asked them to do. 

The repercussion of disobeying the police demand was felt on the same day. The police came to the settlement arrested 22 years old Dawood and before anyone could intervene left from the scene. We immediately spoke to IGP Shri. Bahti. The police were so swift in the case that  before any action could be taken on the matter they presented Dawood before the court on 29th morning, told the court that they had found Dawood in possession of weapon, presented the weapon that they had supposedly found with Dawood, gave  bail for Dawood and released him at 11 o’clock. They had instructed him to not to utter a single word before the judge or else he would be taken for remand!! 

We are absolutely unaware of what  charges have been framed against Dawood, we just have to wait and watch of how the case progresses and be witness to such high headedness of police...

ગુજરાતીમાં અનુવાદ...

ભાવનગરના પાલીતાણાના જીવાપુર અને ભીલવાડાગામની સીમનું રખોપું કરતા ડફેર પરિવારોને ત્યાં તા.૨૬/૦૭/૨૦૧૪ના રોજ ભાવનગર LCB (લોકલ ક્રાઈમ બ્રાંચ)માંથી પોલીસ આવી અને હથિયાર આપવા જણાવ્યું. પણ આ પરિવારોએ પોતાની પાસે કોઈ હથિયાર નથી એમ કહેલું પણ LCBમાંથી આવેલી પોલીસ સોમવાર સુધી માણસને આપવાનું ફરમાન કરીને જતી રહેલી. હથિયાર હતું જ નહિ તો ક્યાંથી હાજર કરવાનું? અને માણસને પણ શું કામ હાજર કરવાનો? વસાહતમાંથી રજાકભાઈએ અમને આ બધી વિગતો કહી અમે કોઈ માણસને હાજર નહિ કરવાનું એમને કહેલું.

છેવટે ગઈ કાલે પોલીસ આવીને ૨૨ વર્ષના દાઉદને ડંગામાંથી લઇ ગઈ. કોઈને કશું બોલવાનો મોકો પણ ના આપ્યો. અમે IGP શ્રી ભાટી સાહેબને આ અંગે જાણ કરી. અમે કઈ એકશનમાં આવીએ એ પહેલાં આજે સવારે (તા.૨૯/૦૭/૧૪) દાઉદને કોર્ટમાં પોલીસે હાજર કર્યો અને એની પાસેથી હથિયાર મળ્યું છે એમ કહી હથિયાર પણ હાજર કર્યું! દાઉદે કે ડફેરના ડંગામાંથી તો કોઈએ હથિયાર આપ્યું નહોતું? વળી પાછા દાઉદના જમીન પણ પોલીસે જ આપ્યા! અને એને ૧૧:૦૦ વાગે છોડી મુક્યો? આ કેવું? દાઉદને જજ સામે કશું બોલવા પણ નહિ દીધો. પોલીસે ધમકી આપી હતી કે, કશું બોલીશ તો રિમાન્ડ લઈશું! 

પોલીસ ગુનાનું પ્રમાણ ઘટાડવા કે જે પણ કારણોસર આ કૃત્ય કર્યું એ બિલકુલ યોગ્ય નથી. દાઉદ જે એકદમ નિર્દોષ છે એના માથે તો એક ગુનો લખાઈ ગયો જે એને ક્યારેય કર્યો નહોતો..

પાલીતાણાના જે ડંગામાંથી દાઉદને લઇ ગયા એનો ફોટો ..

For how long will they be shooed away!!!!

In the recent months we have been actively pursuing the issue of unwanted  demands and unnecessary harassment inflicted upon the Dafer families living in various pockets of state. VSSM has been speaking to the police authorities, society and administration on the issue. We have received some very positive  response from the State Police. When it comes to Dafers, they have shown their commitment to redress the complaints  against the police department. 

Currently, IGP Shri. Bati has been visiting the Dafer settlements and giving a patient hearing to the complaints of Dafer against the police, from whom they face maximum harassment. He has also began talking with the concerned government departments on the status of Dafers. On July 24th Shri. Bhati visited  the Dafer families of Advada settlement in Ahmedabad’s Dhadhuka block. He then spoke to the local authorities to do the needful to fulfil the primary needs of these families, give them their ration cards etc. This sent the warning bells across Advada. On 27th the village ordered these Dafer families to pack their stuff and leave the village immediately.  These Dafer families have been guarding the boundaries of Advada for many years now. In 2007 when we had initiated the process of issuing Voter ID cards for these families the villagers had pushed them out, but had again called them back in 2009 for the purpose of guarding  their boundaries, since these families have no alternate sources of livelihood they are left with no  no option but to go to people who call them.  The villagers  wants the Dafers in their village but at a hands distance. They can work but can’t  have the benefits of staying in the village!!! The villagers argue that the families do not belong to the village, infact no nomadic tribe belongs to the village and hence cannot be allowed to settle. In the past the nomads never felt the need to settle down in a village or remain confined to one place but the times have changed and this need has never been so intense….. but will the mindsets of society change with these changing times?????

In the picture DGP Shri Bhati Saheb with Dafer families in their Settlement

ગુજરાતીમાં અનુવાદ...

ક્યાં સુધી ગામમાંથી કાઢી મુકશો? 

ગુજરાત પોલીસ ડફેર પરિવારોના પુન:વસન માટે કટીબદ્ધ થઇ છે. IGP શ્રી ભાટી સાહેબ ડફેર પરિવારોના ડંગામાં જઈને એમને મળી રહ્યા છે એમના પ્રશ્નો સાંભળી રહ્યા છે. એમણે સરકાર પાસે આ સમુદાયની પરિસ્થિતિ અંગે રજૂઆત પણ કરી છે. 

શ્રી ભાટી સાહેબ ૨૪ જુલાઈ ૨૦૧૪ના રોજ અમદાવાદ જીલ્લાના ધંધુકા તાલુકાના અડવાળમાં વસતા ડફેર પરિવારોને મળ્યા, એમને સંભાળ્યા. આ પરિવારો જે સ્થિતિમાં રહે છે એ જોઇને તેઓએ સ્થાનિક અધિકારીઓને આ પરિવારોને પ્રાથમિક સુવિધા આપવાની તથા રેશનકાર્ડ આપવાની વાત કરી. એમની આ સુચના પછી અડવાળગામ સજાક થઇ ગયું અને આ પરિવારોને ગામ છોડી જતા રહેવાનો તા.૨૭/૦૭/૧૪ ના રોજ આદેશ કર્યો.

ડફેર પરિવારો વર્ષોથી અડવાળગામની સીમનું રખોપું કરે. આ પરિવારોને આ ગામના વસવાટના આધારો મળે એ માટે અમે ઘણા પ્રયત્ન કરેલા પણ અડવાળના લોકો આ પરિવારોને વસાવવા તૈયાર નથી. ૨૦૦૭માં અમે આ પરિવારોના પુખ્તવયના લોકોને મતદારકાર્ડ મળે એ માટે ફોર્મ ભરી મામલતદાર શ્રીને આપ્યા હતા. પણ આ અંગે ગામના લોકોને ખબર પડતા એમણે આ પરિવારોને તત્કાલ ગામમાંથી કાઢી મુકેલા. એ વખતે ગામના આગેવાનો એ આ પરિવારોને ગામમાંથી કાઢી મુકવા પાછળનું કારણ એ આપ્યું હતું કે, ‘આ લોકો અમારા ગામના નથી..’ વિચરતી જાતિનું તો કોઈ ગામ જ નથી તો શું એમને કોઈ પણ ગામમાં કાયમ વસવાટનો અધિકાર જ ના મળે. સદીઓથી પોતાની સાથે સાથે સમાન લઈને રઝળતા આ પરિવારોને હવે પોતાનું સરનામું જોઈએ છે.. પણ આ ગામલોકોની માનસિકતા એમને ઠરી ઠામ થવા જ નથી દેતી..

૨૦૦૭માં ગામમાંથી કાઢી મુકેલા આ પરિવારોને ૨૦૦૯માં સીમરખોપા માટે ગામલોકોએ ફરી બોલાવ્યા.. ડફેર પરિવારો પાસે રોજગારીના અન્ય વિકલ્પો નથી એટલે એમણે મજબૂરીથી ફરી પાછું આ ગામમાં આવવાનું સ્વીકાર્યું હતું. પણ ફરી પાછું ૨૦૦૭ નું પુનરાવર્તન થયું...

ફોટોમાં ડફેર પરિવારો જે સ્થિતિમાં રહે છે (ફાઈલ ફોટો) એ તથા IGP શ્રી ભાટી સાહેબે આ પરિવારોની મુલાકાત લીધી તે જોઈ શકાય છે. 

 

It happens once again …….

26th July 2014, was a day like any other for the Dafer families responsible for guarding the Veed (grazing land for cattle) of the cow shelter of Jivapur and Bhilwada villages in Palitana block of Bhavnagar district. All of a sudden some  policemen entered the settlement. They were from the Local Crime Branch. ‘Give us the weapons you possess,’ the men in uniform demanded. The leader of the settlement Razakbhai and other prominent men from the settlement tried talking to the police. ‘We are men guarding the Veed of  cow shelter run by  the Mahajans ( prominent business community), how can we possess any weapons. You may ask our employers if we use or possess any weapons. Saheb, gone are those days when the Dafers with the weapons they possessed looted the people around.’ However true these Dafer men sounded,   the police was in no mood of listening. They ordered them  to come to the police station with their weapons by Monday -  28th July, if failed to so be prepared to face some consequences was their tone……

On one hand the police along with  VSSM is making efforts for the rehabilitation of Dafers and on the other hand the local officials continue using their tactics of harassing innocent Dafer families!!

We will be speaking to IGP Shri. Bhati. We are hopeful that his positive attitude towards this community will help sort out such issues….

ગુજરાતીમાં અનુવાદ...

ભાવનગર જીલ્લાના પાલીતાણા તાલુકાના જીવાપુર તથા ભીલવાડાગામની ગૌશાળાના વીડનું રખોપું કરતા ડફેર પરિવારોના ડંગામાં આજરોજ(તા.૨૬/૦૭/૨૦૧૪) ભાવનગર LCB (લોકલ ક્રાઈમ બ્રાંચ)માંથી પોલીસ આવી અને હથિયાર આપવા જણાવ્યું. આ ડંગાના આગેવાન રજાકભાઈ અને બીજા ડફેર આગેવાનોએ પોલીસને સમજાવવાની કોશિશ કરી કે, એમની પાસે કોઈ હથિયાર નથી. એમણે કહ્યું, “અમે મહાજનની ગૌશાળાની વીડનું રખોપું કરીએ છીએ. અમે મહાજનના માણસો કહેવાઈ સાહેબ અમારાથી હથિયાર ના રખાય અને એ જમાના ગયા જયારે ડફેરો હથિયાર રાખી લુંટ કરતા. અમે તો મહેનત કરીએ છીએ. અમારા પર ભરોષો ના પડતો હોય તો  ગૌશાળાના મહાજનને પૂછો એ અમારા વતી ખાત્રી આપશે” પણ પોલીસ થોડું કોઈનું સાંભળે? એમને રજાકભાઈને હથિયાર સાથે માણસને સોમવાર સુધી હાજર કરવાનું ફરમાન કર્યું છે અને એમના કહ્યા પ્રમાણે નહિ થાય તો જોઈ લેવાની ધમકી આપી છે.

એક બાજુ પોલીસતંત્ર ડફેર પરિવારોના પુન:વસન માટે પ્રયત્ન કરે છે અને બીજી બાજુ સ્થાનિક પોલીસ એમને એક યા બીજા કારણોસર હેરાન કરી રહી છે... કોણ જાણે આનો અંત ક્યારે આવશે?

હાલ પુરતું આ બાબતની જાણ IGP શ્રી ભાટી સાહેબને કરીશું. એમનું આ સમુદાય માટે હકારાત્મક વલણ છે અને એમણે આવી કોઈ પણ બાબતમાં મદદ કરવાની ખાત્રી પણ આપી છે. આ બાબતે એ ચોક્કસ મદદ કરશે એવી શ્રધ્ધા પણ છે...

જીવાપુરમાં જે પરિસ્થિતિમાં આ પરિવારો રહે છે તે ફોટોમાં જોઈ શકાય છે...

We could save her life but what about many others ?

Priyanka Bajaniya is a grade 3rd student staying with VSSM’s Doliya girls hostel. A few days back she fell ill with very high fever, the temperature was so high that we had to rush her to nearby hospital. At the hospital, even after the administering the required treatment the expected recovery did not happen hence Priyanka was moved to Dev hospital at Rajkot. Here,  after a couple of days the temperature did come down but she began complaining of  sever headache.  This condition required attention of a specialist doctor. We took her to child specialist Dr. Vijay Kuti. Few more tests were done and the cause for the severe headache was detected. Infact the headache was so severe that it was impossible to watch her crying with pain. Priyanka took 10 days to recover. She is fine now but will be on medication for coming one year. According to the doctors had we been a bit late in bringing her to the hospital she might not be alive.

For the  entire treatment the Dr. Nileshbhai  and Dr. Vijaybhai have just taken the medication fees. The  fees otherwise  would be so high that it would be virtually impossible for Priyanka’s parents to afford it. The family comes from very poor economic conditions. The families from  nomadic communities are hardly able to take the necessary care of their kids, the number of  children each couple has are many, most of these kids  are malnourished, have not been administered the necessary vaccines, the instances of disputes between the couples who are married at a very  young age and grow up to be incompatible with each other are many,  hence many a times the children are brought up by singe parent or grand parents. When a child grows up in ignorant and poor family environment she/he  remains  deprived of the required care. 

‘When I saw Priyanka I was sure she would not survive,  in mu wildest dream I would not have imagines to get her treated in such expensive hospitals. I have learnt a lot during my stay with Priyanka in the hospital. We had an instance in the family where we lost young son of the family  to Rabies. Had we taken him to the hospital he would be alive, but we chose to take him to our witchdoctor. Recently, after almost 10 years of being biten by the dog,  he had attack of rabies and died leaving behind a 2 year old son. We would have down the same thing with Priyanka had she been with us at home. But you all saved her, you took care of her and gave her the best possible treatment,’ this is what Priyanka’s father Kanubhai Bajaniya shared with us after the recovery of his daughter. We thank ourselves for being present to take care of Priyanka at the right moment but there are many such children in nomadic and other marginalised  communities who do not get such required attention on time………

In the picture below is Priyanka and the condition her family lives 

ગુજરાતીમાં અનુવાદ...

ડોળીયા હોસ્ટેલમાં ધોરણ ૩માં ભણતી પ્રિયંકા બજાણિયાને તાવ આવ્યો અમે એને હોસ્પિટલ લઇ ગયા. દવા આપી પણ કેમેય કરીને તાવ ના ઉતર્યો. રાજકોટ સ્થિત દેવ હોસ્પીટલમાં એને લઇ ગયા. ત્યાં એને ૪ દિવસ દાખલ કરી એને તાવ ઉતરી ગયો પણ એને માથું ખૂબ દુખે. એની તકલીફ જોઈ ન શકાય. એના માતા-પિતાની આર્થિક હાલત પણ ખરાબ. અમે એને બાળકોના ડોક્ટર વિજયભાઈ કુંટી પાસે લઇ ગયા. પ્રિયંકાના બધા ટેસ્ટ કરાવ્યા અંતે બીમારી ખબર પડી અને એ મુજબ સારવાર શરુ થઇ. તે ૧૦ દિવસ હોસ્પીટલમાં રહી. હવે એની તબિયત સારી છે પણ એની બમારીને ધ્યાનમાં રાખતા એને ૧ વર્ષ સુધી દવા લેવાની રેહેશે. ડોકટરે કહ્યું, ‘પ્રિયંકાને હોસ્પિટલ લાવવામાં થોડું મોડું થયું હોત તો કદાચ એ આપણી વચ્ચે ના હોત..’ આમ તો બધું કુદરત જ ગોઠવે છે પણ પ્રિયંકાના કેસથી અમે વિચરતી જાતિઓની એક કડવી વાસ્તવિકતા જોઈ.. 

વિચરતી જાતિના મોટાભાગનાની આર્થિક હાલત ખરાબ હોવાના કારણે તેઓ બાળકોના ઉછેર પાછળ વધુ ધ્યાન આપી શકતા નથી, ના સરખો પોષણ યુક્ત આહાર આપી શકે ના રસીકરણ થાય. વળી એમની ફેમીલી સાઈઝ પણ મોટી. બજાણીયા જ્ઞાતિમાં છૂટા-છેડાનું પ્રમાણ પણ વધારે. એટલે બહેનોમાં સંબધોની અસલામતીના કારણે કુટુંબ નિયોજનના ઓપરેશન માટે માનસિકતા જોવા ના મળે. આમ સમાજના આવા દુષણોના કારણે મોટાભાગના કિસ્સામાં બાળકોને ઘણું વેઠવાનું થતું હોય છે. 

દેવ હોસ્પીટલના શ્રી નીલેશભાઈને ત્યાં પ્રિયંકા ૪ દિવસ રહી એમણે દવાના ખર્ચ પેટે રૂ.૪૬૦૦ અને એજ રીતે ડૉ. વિજયભાઈ એ પણ માત્ર દવાના રૂ.૨૧,૩૦૦ નું બીલ આપણને આપ્યું. જે આપણે ચૂકવ્યું.

પ્રિયંકાના પિતા કનુભાઈ કહે છે કે, પ્રિયંકાની હાલત જોઇને મને થયું કે, ‘એ નહી બચે. એની દવા માટે આટલા બધા પૈસા તો મારી પાસે ક્યાંથી હોય. તમે જે હોસ્પીટલમાં એને લઇ ગયા ત્યાં પ્રિયંકાને લઇ જવાનું તો હું સ્વપ્ને પણ ના વિચારું. પણ ૧૪ દિવસ પ્રિયંકા સાથે હોસ્પીટલમાં રહ્યો એ વખતે ઘણું શીખ્યો. મારા ભાઈનો છોકરો રાજુ ૧૦ વર્ષનો હતો ત્યારે એને કુતરું કરડેલું. એ વખતે માતાજીના ચોખાની બધા રાખી. એને ઇન્જેક્શન અપાવવાના હતા એ ના કર્યું. હમણાં એને હડકવા ઉપડ્યો. અમે બધાયે માન્યું કે, એ ભૂલથી ચોખા ખાઈ ગયો છે એટલે આ બધું થયું છે. અમે દવાખાને ના લઇ ગયા અને બે દિવસમાં જ એ મરી ગયો. રાજુને ૨ વર્ષનો નાનો દીકરો પણ છે. અમારી અણસમજ ના કારણે અમે એને ખોયો. એને દવાખાને લઇ ગયા હોત તો કદાચ એ બચી જાત. પણ આ સમજ પ્રિયંકાને હોસ્પીટલમાં દાખલ કાર્ય પછી આવી. એ હોસ્ટેલમાં ના હોત અને ઘરે હોત તો અમે માતાજી પાસે જ લઇ જાત....’

vssmએ વિચરતી જાતિઓના સામાજિક માળખામાં બદલાવ આવે તે દિશામાં પ્રયત્નશીલ છે ક્યારેક થાય છે કે કેટલું બધું કરવાનું છે.. આ સમુદાયને અન્ય સમાજની હરોળમાં લાવવામાં કોણ જાણે હજુ કેટલા વર્ષો લાગશે...

ફોટોમાં પ્રિયંકા અને એનો પરિવાર જે સ્થિતિમાં રહે છે તે દ્રશ્યમાન છે..