 |
| Mittal Patel meets Laxmi Ma |
“I cannot walk; I have put on too much weight. I do whatever little chores I can with my limited strength. Going out to work is not an option I have.”
“Who takes care of you?”
“Almighty!!”
“Anyone in the family?”
“One daughter, she is married and stays at her in-laws.”
“Why don’t you stay…”
“She can barely manage her expenses. I might have thought it if she was alone, but her in-laws stayed with her. It doesn’t look nice. ” Laxmi Ma had replied before I could complete my sentence.
“How do you manage your expenses? Do you receive an elderly pension?”
“People from this neighborhood bring me food; how much does one need?”
“Do you like others bringing you food?”
“No one would like to survive on the sympathy of others, but do I have a choice?”
Laxmi Ma resides in Gandhinagar’s Chadala village. Since she cannot go out to work and there is no one in her family to care for her, VSSM provides a monthly ration kit under its Mavjat initiative.
“Is the ration enough to last a month?” I inquired.
“Of course!” Laxmi Ma replied.
“I pray to almighty to give me eternal rest!” Laxmi Ma had told me while I was leaving.
It pains us to see the plight of such destitute elderly who spend the fag end of their lives, awaiting death to end their journey. However, we feel grateful for our opportunity to help these elderly experience peace during their silver years.
‘આ શરીર ભારે થઈ ગ્યું છે. હવે ચલાતુ નથી. આમ ઢસડીને ઘરનું નાનુ મોટુ કામ કરુ. બાકી કામે જવાય એવી સ્થિતિ હવે નથી’
‘તો તમારુ ધ્યાન કોણ રાખે?’
‘ઉપરવાળો’
‘પરિવાર?’
‘એક દિકરી છે. એના લગ્ન થઈ ગયા એ સાસરે રે’
‘તો તમે એની સાથે... મારુ વાક્ય પુરુ થાય એ પહેલાં જ લક્ષ્મીમાએ કહ્યું, એ એનું માંડ પુરુ કરે. પાછુ એ એકલી રેતી હોત તો કદાચેય જાત પણ એના સાસુ સસરા સાથે રહે તે એવામાં હું જઈને રહુ તો સારુ ન લાગે’
‘તો હાલ પુરુ કેમ થાય. વૃદ્ધ પેન્શન મળે છે? ‘
‘આ વાહ(જ્યાં એ રહે છે) એ લોકો થોડુ ઘણું આપી જાય તે ચાલે જાય. હવે આ મનખાને જોઈએ કેટલું?’
‘બીજા આપે એ ગમે?’
‘ઓશિયાળી તો કોને ગમે? પણ છૂટકો નથી...’
લક્ષ્મી મા ગાંધીનગરના ચલાડામાં રહે. પરિવારમાં ધ્યાન રાખે એવું કોઈ નથી. અમે એમને ઓશિયાળી વેઠવી ન પડે એ માટે દર મહિને રાશન આપવાનું કરીએ.
રાશન આખો મહિનો ચાલી જાય એવું પુછ્યું તો કહે, ‘હા ચાલી જાય. જુઠ શું કામ બોલું’
એમને મળીને નીકળી રહી હતી ત્યારે કહે, ભગવાનને રોજ પ્રાર્થના કરુ છું હવે ઝટ લઈ લે તો સારુ...
મૃત્યુ આપણા હાથની વાત ક્યાં પણ આવા નિરાધાર માવતરોની સ્થિતિ જોઈ જીવ બળે. બસ તેમના અંતરને ટાઢક આપવાનો પ્રયત્ન આપ સૌ સ્વજનોની મદદ થકી અમે કરીએ.
#MittalPatel #vssm
No comments:
Post a Comment