Fatherly Affection of Umarbhai Dafer from Vijapur

An old photo of Mittal Patel with Umarbhai and Ahmadbhai

‘Ben, years back  when you asked  me to stay in the danga/settlement, I gave up my  Rs.  20,000 job of boundary guard and have remained in the settlement ever since. I have also given up  on all the other prohibited activities,’ Vijapur’s Umarbhai Dafer  must be  my father’s age and acts like a father too.

‘This organisation is ours and so are you,’ he always says about me. No one can dare to speak against me in his presence.

‘Do you remember the earlier me? You just mellowed me down so much…’ that is how Umarbhai remembers himself. Umarbhai who bestows tremendous respect to me, always stands beside me like a rock when needed.

During my initial days when I visited  Vijapur, Umarbhai and Ahmadbhai would always come to see me off at the local bus station. They would never fail to roll couple of 100 rupees notes every time I said my goodbyes. If I refused the invariable reply would be, ‘how can a daughter return empty handed from her maternal home!!’

Mittal Patel with Umarbhai Dafer

Umarbhai never fails to shower respect and affection. The ups and downs of he has experienced through his life can teach us major life lessons. That is why I have begun writing a book on it.

I was in Vijapur recently and as usual our discussions were touching and profound.

I feel blessed to have support of elders like Umarbhai!!

ગુજરાતીમાં રૂપાંતર

'તમે કીધુ કે ઉમરભાઈ વસાહતમાં રહેવું પડશે તે વીસ હજારની ચોકી મુકીને વસાહતમાં બેસી ગ્યો. ને આડાઅવળા રસ્તાય મેલી દીધા બેન.'

વિજાપુરમાં રહેતા ઉમરભાઈ ડફેર મારા પિતાની ઉંમરના અને અધિકારભાવ પણ એક પિતા રાખે એવો જ રાખે.

મારી સંસ્થાને બેન તમેય અમારા. કોઈ મારી વિરુદ્ધ કશું બોલે તો જરાય સાંખી ના લે.

'પહેલા કેવો હતો હું તમે લાકડી પકડીને બેહાડી દીધો...' આવા ઉમરભાઈ મારુ ખુબ માન રાખે.

કામ શરૃ કર્યાના દિવસોમાં વિજાપુર જવું તો ઉમરભાઈ ને અહેમદભાઈ બેય બસ સ્ટેશને મુકવા આવે ને વસાહતમાઁથી નીકળુ એટલે હાથમાં સો - બસો રૃપિયા આપે. ના પાડુ તો કહે દીકરી પિયરથી એમનમ થોડી જાય.

ખુબ ચાહત રાખે અને જરૃર પડે મારી પડખે દિવાલની જેમ ઊભા રહે... એમની જિંદગીના ચડાવ ઉતાર જબરા છે કથા લખી રહી છુ એમની ઉપર..

હમણાં વિજાપુર જવાનું થયું તે વખતે જુની વાતો યાદ કરી થોડો કાળી ચૌદસનો કકળાટ પણ કાઢ્યો એ વેળાની તસવીર... 

ઉમરભાઈ જેવા પ્રિયજન મારી સાથે છે અેનો આનંદ છે..